De onrust van het ongeduld

De onrust van het ongeduld


Op verschillende manieren, door een boek van Anselm Grün en eerder door Henri Nouwen, spreekt de titel tot mij. Deze dinsdag is mijn vrije dag, niets gepland zoals wel vaker. Heerlijk om dan helemaal alleen de dingen te doen die er in mij opkomen. Natuurlijk moest ik boodschappen doen en het huis had ook een schoonmaakbeurt nodig, maar daartussen (het grootste gedeelte van de dag) ben ik aangewezen op mezelf. Dit aangewezen zijn op mezelf was anders toen ik nog geen relatie had, toen had ik de onrust over me van het in ongewisse zijn in mijn zoektocht naar een partner. Die onrust voel ik nu ook deels, door een sollicitatie die ik vorige week verstuurde.
Dat zorgt voor een andere onrust, de vraag die zich aandient is: waar ligt mijn toekomst?
Een vraag die ik al heel wat keer onderzocht heb.

Mijn toekomst, het is een lastige. Ik geloof dat ik op werkgebied al heel lang ontevreden ben. Niet aan de oppervlakte, daar is mijn huidige werkplek prima voor, maar in de diepte waar het gaat om mijn roeping in het leven. Een tijdje al leeft mijn verlangen om mensen dichter bij God te brengen. Dus nu solliciteerde ik als kerkelijk werker. Een functie waarin ik mensen ook echt dagelijks dichter bij God kan brengen. Of misschien, de obstakels weg kan helpen nemen die dit contact in de weg staan. En dan nog, niet omdat ik nu zo’n grote invloed heb op de levens van anderen maar omdat God mij die gaven heeft gegeven om de ander mee te dienen. Dat verlangen ligt er aan ten grondslag.

Wat is het toch, dat het me maar niet loslaat en ik zoveel ongeduld heb. Gelukkig zijn er inmiddels genoeg hulpbronnen die ik kan toepassen om met dit gevoel om te gaan: bidden en doorvoelen zijn de voornaamste. Maar ook schrijven mag niet onvermeld blijven.

De onrust van het ongeduld. Misschien heb jij er last van. Misschien vraag jij je af waarom je geen partner hebt. Of misschien weet je niet wat je met je gevoelens moet doen die het gevolg zijn van die onrust.

Toen ik nog geen relatie had zat de onrust van het ongeduld verstopt in het onvermogen tevreden te zijn met wie ik was. De eenzaamheid doorgronden was er één van. Toch was het niet iets dat net zo makkelijk was als het opschrijven ervan. Ik denk dat er ook wel menig traan gevloeid is. Toch heb ik het doorleefd. En nu kan ik goed alleen zijn. Maar zelfs dan heb ik de nabijheid van mensen nodig voor het juiste evenwicht. Een kluizenaarsbestaan is niets voor mij. Zo merk ik na deze ochtend en het schrijven, dat ik er graag even uit wil. Gewoon even de wereld in, mensen zien.

In aanvulling op wat ik hierboven schreef over ongeduld, zag ik iets wat ik door een boek van Anselm Grün bewust werd. Hoe ik in mijn werk sta? Ik heb werk lang gezien als iets waar ik mijn roeping niet in kon vinden, maar net als de schrijver in zijn boek ‘Jij bent mijn engel’ zag ik wat God mij op mijn huidige plek geeft. Ten eerste heel veel vrije tijd, ik werk op een school. Ten tweede de mogelijkheid om heel veel ‘werk’ aan mezelf te verrichten. Er is niemand die me op de vingers kijkt, ik heb alle vrijheid en tijd om dingen voor mezelf te doen. Ik heb dat nooit op waarde geschat, maar net als Anselm zie ik nu de waarde die God mij daarin laat ontdekken in wie ik ben. Wat ik heb kunnen doen dankzij de vele momenten van stilte hier. Die momenten heb ik nodig gehad om te doen wat mij verder heeft gebracht. Daar kijk ik nu met dankbaarheid op terug, vrije tijd door God mogelijk gemaakt.

(Boek Anselm Grün, ‘Jij bent mijn engel’.)