Wonderbaarlijk (deel 2)

Wonderbaarlijk (deel 2)


Hieronder het vervolg van de blog die ik donderdag schreef.

In mijn leven zie ik vele wonderen. En ik realiseer me steeds meer, met het opdoen van steeds nieuwe inzichten, dat de waarheid die ik over mezelf had steeds verder ontdaan wordt van de leugens uit het verleden. Mijn waarheid die ik over mijzelf had bleek niet te kloppen. Tegelijk leer ik dat veel van wat er gebeurt met een reden gebeurt, en... dat er een regisseur is over alles; God. In mijn leven althans. Zo ervaar ik dat. Al vertel ik er gelijk bij dat ziekte of verlies of duizend andere dingen mij de reden ontgaat van het waarom. Evenwel in mijn leven gebeurde vaak iets dat ik heb weten te plaatsen. Dat kan natuurlijk ook mijn behoefte aan controle zijn. Of iets anders. Ik wil me zeker niet neerzetten als iemand die de waarheid in pacht heeft.

Met het zien van wonderen gaat het er volgens mij om hoe je kijkt. Ik las erover in een boekje van * Max Lucado ‘Cappuccino’. Ergens aan het eind, het zijn korte luchtige overdenkingen, schrijft hij: Twee chauffeurs zitten vast in dezelfde verkeersdrukte. De één is boos en denkt: mijn hele schema loopt door de war. De ander slaakt een zucht van verlichting: nu kan ik het mooi wat kalmer aan doen. Twee mensen, zelfde situatie, andere reactie.

Of twee zakenmensen hebben evenveel succes. De één geeft zichzelf een schouderklopje en wordt arrogant. De ander geeft God de eer en is dankbaar. Twee mensen, de één gelooft in zichzelf, de ander gelooft in God. Zo is wat voor de één een wandeling in de natuur is met het ontzag van Gods schepping, voor de ander een manier om al hardlopend zijn conditie op peil te brengen. Beiden in de natuur, ander referentiekader.

Gaat het er misschien om, dat het referentiekader verschillend is van waaruit we de wereld waarnemen? Ook of dat statisch is of niet? Ik verander en ervaar steeds nieuwe dingen. Een ander is vertrouwd met zijn/ haar leven en houdt niet verandering. Dat is veilig. God schept voor mij de voorwaarden waaronder ik durf te leven. Dat niet alleen, af en toe maak ik zelfs iets wonderbaarlijks mee.

Het is perceptie, waarneming in de breedste zin van het woord. Hoe ik de wereld waarneem. Wat voor de één een wonder is, is voor de ander de normaalste zaak van de wereld. Ik ervaar het verschil als tussen het hoofd en het hart. Als beiden in balans zijn heb ik de ervaring dat ik kan genieten van de grootsheid van Gods schepping en me laat ver-wonderen. Om daarnaast met mijn hoofd het werk van de dag aan te kunnen.

Naast dat het perceptie is, maakt het nogal uit voor mij of ik de wereld aanschouw als gelovige, of als ongelovige zoals ik tussen mijn 14-de en 39-ste deed. Een wereld van verschil is het. Ik kan me bijna niet meer voorstellen wat het leven zonder God is. Het is vervlochten met mijn hele wezen. Het is wie ik ben. Dat is een proces van 17 jaar nu. Het is onomkeerbaar. De wereld van een ongelovige is veel meer de wereld van de wereld. Terwijl de wereld van een christen, zich afspeelt binnen geloven in iets dat groter is dan hij of zijzelf. Die afhankelijkheid doet mij steeds weer goed.

(*schrijver Max Lucado, boek ‘Cappuccino’.)