Covid-19 laten we ook weer achter ons

Zeventig jaar terug in de tijd.
De tijd dat ik van kind uitgroeide tot jongvolwassene
stond in het teken van rust - reinheid en regelmaat.
Drie tijden elke dag waren geijkte tijden:
7.30 uur, 12.00 uur en 's avonds 18.00 uur.
Dat waren de dagelijkse maaltijden die varieerden
van vijftien minuten tot een half uur.

Tussen de middag en 's avonds las vader altijd een stuk uit de bijbel voor.
Mijn vader sprak ook altijd een eenvoudig en persoonlijk tafelgebed uit en ik herinner me van hem een zekere ootmoed waarin hij verwoordde dat we elke dag Gods vergeving nodig hebben.
Die enkele keer dat vader niet aanwezig was sprak moeder een soort van eenvoudig formulier-gebed uit:

O, Heer, wij danken U van harte
Voor nooddruft en voor overvloed.
Waar menig mens eet brood der smarte,
Hebt Gij ons mild en wel gevoed.
Doch geef dat onze ziele niet
Aan dit vergank'lijk leven kleev',
Maar alles doe wat Gij gebiedt
En eind'lijk eeuwig bij U leev'.
Amen.

Deze simpele rites hebben mijn leven gevormd.
Gedurende m'n achtenzeventig jarige leven heb ik zelden zo'n ernstige tijd mee gemaakt als de achterliggende drie maanden. De laatste drie oorlogsjaren maakte ik amper bewust mee.
Covid-19 zette ons leven op de kop.
Ook ontwrichtte Covid-19 danig het kerkelijk leven.
Maakte ik het mee dat gedurende mijn leven wel zestig procent van de nieuwe generatie afscheid nam van de kerk, dan waren we er de laatste drie maanden getuige van dat het niet langer meer verantwoordelijk was om als kerkelijke gemeenschap bij elkaar te komen, laat staan om samen te zingen. Het lijkt net alsof, dat wat er nog aan kerkelijk leven over was, de genadeklap krijgt.
Wellicht chargeer ik een beetje. Echter, de tijd die we doormaken, valt buiten het normale.

Ik ben dankbaar dat ik ouders en grootouders heb gehad die God dienden vanuit een persoonlijke levensovertuiging.
Ik trouwde op zesentwintig jarige leeftijd met een jonge vrouw van drie-en-twintig, die gedurende haar leven altijd had gebeden: 'Ik wil alleen trouwen met een man die van U houdt.'
Mijn echtgenote was schippersdochter. Daarom rekenen we op een behouden vaart en een veilige thuiskomst.
Covid-19 laten we ook weer achter ons.