Leeuw en lam

Leeuw en lam

Eindelijk het regent. Ik zit hier aan tafel, thuis en heb het licht aangedaan. Aan de ene kant van mijn huis hoor ik het ritmisch tikken van de regen op de overkapping van het zonnescherm. Als ik naar de andere kant kijk, zie ik de regen gestaag recht naar beneden vallen in het water van de Schie die de voorkant van mijn huis begrenst. Het is raar, maar bespeur ik daar een gevoel van vrolijkheid in? Ja, mede omdat ik deze nog vroege ochtend inspiratie vond voor een nieuwe blog, ‘Leeuw en lam.’

Gisteren schreef ik een gedicht ‘Ongeduld’, hier ook geplaatst, vandaag probeer ik dat gevoel dat ik nog steeds heb te kanaliseren. Toen mijn vriendin vanochtend onverwacht belde, was ik hyper. Ik had geen rust. Het is het gevoel dat ik de laatste dagen met me mee draag, en maar geen kant mee op kan. Dus nu (eindelijk) erover schrijven in de hoop dat ik er dan niet alleen woorden aan kan geven maar het ook richting kan geven. Ik wilde zeggen temmen, maar dat wil ik helemaal niet. Het is heerlijk om te voelen. Tegelijk ontbreekt me een doel om het ‘vuur’ in mij aan het juiste te besteden. Dan is schrijven zo lekker, het helpt mij verder te komen.

Tijdens mijn werk merkte ik de laatste dagen hoe dat ‘vuur in mijn broeit’. Het wil eruit. Ik kan het niet anders zeggen. Nu heb ik een prima baan waarmee ik in mijn onderhoud kan voorzien. Ik kan er al een tijd lang mee uit de voeten, met het contact dat ik heb met de mensen die ik middels mijn functie bedien maar nu is het niet langer genoeg. Nu ik voel dat ik meer in mijn mars heb.

Ik had ongeveer een jaar geleden ook zo’n opleving. Zocht het toen in uitbreiding van mijn uren op mijn huidige werkplek. Maar dat ging niet door. Door mijn plannen te verwezenlijken als herstelgroepbegeleider, heb ik een eerste weg gezocht en gevonden. Aanvankelijk dacht ik dat dat genoeg was, maar niets is minder waar. Ik wil meer. Daarom heb ik me de laatste dagen verder verdiept in wat ik nog meer zou kunnen en willen. Ik zocht bij de vacature-sites, maar dan merk ik dat ik vastloop in oude patronen. Er is echter iets anders waar ik mijn pijlen op wil richten, missionair werker. Als pionier aan de slag bij mijn eigen kerk.

Daarin werd een jaar geleden al een aanzet toe gegeven. Maar het kwam nog niet van de grond. Corona heeft het verder gestagneerd. Toch zie ik mogelijkheden voor mij om als missionair werker aan de slag te gaan. Daarvoor ben ik echter afhankelijk van anderen. Het is niet iets dat ik in mijn eentje van de grond kan krijgen. En daar komt mijn ongeduld om de hoek kijken. Ik wil aan de slag, mij inzetten, iets tot stand brengen, mensen inspireren, bemoedigen, geïnspireerd raken, gemotiveerd worden. Kortom, mijn ‘vuur’ volgen. Maar ik heb ondanks dat ik vurig ben, geduld nodig. Dit is niet voor niets één van de vruchten van de Geest. Dus bedacht ik mij vanmorgen hoe hiermee om te gaan.

Ook dat is een (gelukkig) steeds terugkerend thema in mijn leven ‘voelen’. De emoties die ik heb doorvoelen. Het gevoel dat ongeduld geeft doorvoelen. Niet over gaan piekeren maar het er laten zijn. Gewoon door even stil te gaan zitten, ipv er allerlei nieuwe (piekerende) gedachten aan te spenderen. Zo eenvoudig is het. Lijkt het. Als ik het opschrijf. Ga ik doen. Daarmee kom ik bij twee dingen waarover ik vanochtend las, ‘Leeuw en lam’ en de heilige Geest.

Ik begin met het eerste dat ik las in het hoofdstuk ‘Geleid om goede vruchten te dragen’, daar staat: ‘...weiger om in zee te gaan met twijfels over wat God in je leven aan het doen is. Ga met Hem de diepte in. Lees meer in je bijbel. Bid meer. Bid samen met andere gelovigen.’
Wat ik nu meemaak, daar ben ik in gebed voor gegaan. Ook ging ik de diepte in, door te voelen. Misschien nog lezen in de bijbel. Wegwijzers op deze ochtend.

Daarnaast las ik in ‘Binnen geroepen’ van Henri Nouwen, ‘Breng je leeuw en lam in je samen’. En daar stond precies waar ik mij nu bevind. Hij schrijft: ‘Je leeuw is je volwassen, agressieve kant, het deel van jezelf dat initiatieven en beslissingen neemt. Maar je hebt ook een angstig, kwetsbaar lam in je, het deel van jezelf dat behoefte heeft aan genegenheid, steun, bevestiging en koestering.’ Ik herken die beide kanten. Genegenheid, steun, bevestiging en koestering krijg ik grotendeels. Maar de leeuw, de volwassen, agressieve kant die is bij mij altijd overheerst geweest door de angst.

Het voelen van het vuur is de Heilige Geest die mijn leven vervult. Daarin word een kant van mij duidelijk die nieuw is, daarom moet ik er hier ook over schrijven om te duiden waar ik sta en waar ik doorheen ga. Van de week complimenteerde mijn vriendin mij nog met het initiatief dat ik genomen had voor een ontmoeting. Maar ook de drive die ik nu voel om nieuwe initiatieven te ontplooien is daar debet aan.

Ik ben dankbaar dat ik mij geleid weet. Dat ik boeken ter beschikking heb die mij de weg wijzen. Dat ik mijn gevoelens en gedachten weet te verwoorden. Wat overigens niet mijn eigen verdienste is maar Gods Geest. Ik voel me gezegend.

Ik wil deze blog afsluiten met wat Henri schrijft: ‘Het rijk van vrede dat Jezus kwam brengen, begint als leeuw en lam vrij en zonder angst bij elkaar kunnen liggen in jou.’ Dat is precies hoe ik wil leven.

(Boek ‘Heilige Geest leid mij’- Stormie Omartian. H.8.)
(Boek ‘Binnen geroepen’ Henri Nouwen. Blz. 96-98.)