Een wandeling in het Zijpendaalse bos

Park Zijpendaal is één van m'n geliefde parken om te kuieren. Ik hoef de Anthony van Beynumlaan maar over te steken en ik bevind me reeds op de toegangsweg naar dit bos-achtige park. Eerst had ik eigenlijk nog even naar m'n boekwinkel in de stad willen fietsen. Het lastige is, dat ik herstellende ben van een vervelende buikvirus en wat zou m'n vrouw er van vinden, die reis naar de city. Nu was er vanmorgen bij de post ook nog een cadeaubon van Visie (E.O) binnen komen rollen, een gratis appeltaart i.v.m. 50 jaar E.O. voor haar trouwe lezers, af te halen bij de Hema. In dat geval zou ik het aangename met het nuttige combineren. M'n echtgenote hoorde m'n voorstel aan en adviseerde me, toch maar liever een boswandeling te maken, waarna ik al snel overstag ging.

Ik was amper met m'n wandeling begonnen, toen een mijnheer, die twee maal zo snel liep als ik, me attent maakte dat hij me wilde passeren. Het wandelpad is daar slechts zeventig centimeter breed. Daar zat geen anderhalve meter passeerruimte tussen en, gezien dat hij me van m'n rug-zijde wilde passeren, dacht ik dat dat wel zou kunnen. Even verder zag ik een hondendrol op het smalle pad liggen. Een geluk voor mij dat ik er niet in stapte. Ik liep door tot het idee rijpte, dat ik best wel enige moeite kon doen om die drol op te ruimen. Ik liep met m'n sticks van Nordic Walking en ik vond het een vies idee om daar m'n mooie stick voor te gebruiken.
Weer honderd meter verder zag ik terzijde van de weg nog zo'n drol. Af en toe zag ik ook stokken liggen en met behulp van zo'n stok is het een kleine moeite deze ongerechtigheid wat verder naar de kant te schuiven. Ruim een maand geleden was ik iets verderop in park Zijpendaal met m'n schoen in zo'n drol gestapt en het was een heel peuterwerk om thuis m'n schoen schoon te maken. Tijdens m'n wandeling was ik in prettige gedachten verzonken en - op zoek naar een stok - had ik ook geen zin om weer terug te lopen om die drollen op te ruimen. Ik nam me voor dit te doen, wanneer m'n complete boswandeling er op zat.

Los van die vervelende honden uitwerpselen genoot ik volop van m'n boswandeling en ontdekte zelfs een nieuwe doorsteek naar een ander pad.
In tegenstelling tot vorige keren zag ik nu ook meer wandelaars. Nederlanders, tenminste de goede, zijn gewend anderen in het bos te groeten. Anderen groetten mij en ik groet naar anderen.
Inmiddels was ik weer op de terugweg naar huis en huldigde m'n voornemen die drollen op te ruimen. Waar was het ook al weer? Die toegangsweg naar het park is wel vierhonderd passen. Ik zag een pierig stokje liggen, dat ik maar alvast pakte voor de opruimbezigheid. Na een aantal passen dacht ik, stel je voor dat dat stokje breekt, en gooide het stokje weg. En snel daarna vond ik een steviger stok.

Even dacht ik ook nog, wat doe ik als een andere wandelaar mij zou zien terwijl ik hondenpoep opruim terwijl er geen hond te bekennen is. Durf ik dat?
Inmiddels was ik tot de eerste drol genaderd, die ik behendig verder de kant opduwde. Twee honderd meter verder zag ik midden op het pad de eerste drol liggen. Gelukkig was er niemand in gestapt en gewetensvol vervulde ik m'n opdracht.
Er zijn echt wel leukere dingen die ik doe. Maar ik had er toch een goed gevoel over. Thuisgekomen was m'n vrouw inmiddels wakker geworden van haar middagslaapje.