De kracht van een 'goede' Amish-roman

Eindelijk, na een paar maanden wachten, mag ik weer naar de bibliotheek. Aan het eind van een drukke werkdag, ga ik met m'n tas, topzwaar van acht boeken, richting de bieb.
Links, na de ingang, mag je boeken leggen in een grote ijzeren kooi, die, na gevuld te zijn, enkele dagen in quarantaine blijven liggen.
Vervolgens maak ik met een pompje, een flacon gevuld met gel-vloeistof, m'n handen schoon. De looprichting naar boven wordt met duidelijke pijlen aangegeven. Via de lange trap naar boven kom ik op de eerste etage aan, sla vervolgens links en daarna rechts af en loop door naar een hoge, ietwat smallere trap omhoog, onderweg naar mijn favoriete ruimte.

Met twintig minuten op de theologische afdeling heen en weer drenzen, of, misschien is het dreutelen, vind ik met moeite twee boeken die me op dat moment aanspreken.
Echter, aan mijn rechter hand glanzen de covers van dikke romans mij tegemoet en plotseling herken ik die van de Amish literatuur. Omdat ik in de achterliggende tien jaren al een stuk of vijftig van dit genre gelezen heb, hoop ik dat deze romans opnieuw m'n leeshonger zullen bevredigen. Wanda Brunstetter zal het worden, en, nog wel drie boeken van een serie die alle aanwezig zijn.

Ik heb me dikwijls afgevraagd wat me treft in die Amish-romans. Een pluspunt vind ik, dat de meeste van deze romans een bevredigende afloop hebben.
Voor mensen met een hang naar traditie blijft dit een boeiende literatuur.
Voor mensen met een hang naar vrijheidsdrang, vanuit het benauwende keurslijf naar een ruimere manier van geloven, zijn vele van deze boeken ook een must.
In de helft van de boeken komt met regelmaat het conflict met de bisschop er aan te pas. Vaak is het bezit van een gitaar of een bijbel in de Engelse taal al een aanleiding om onder curatele gesteld te worden.

Van de drie meegenomen romans van Wanda Brunstetter heb ik nog zevenendertig bladzijden te gaan van het eerste deel 'Broze belofte'.
In het eerste hoofdstuk vindt een tragedie plaats. 'Een gezellig weekendje weg loopt voor acht Amish vrienden uit op een nachtmerrie als een vrachtwagen hun busje van de weg afrijdt.'
Er vallen twee dodelijke slachtoffers. Wayne, één van de inzittenden, zal een been moeten missen. Wayne is verloofd met Loraine, die ook in het busje zat en er goed van af komt. Wayne vindt dat hij het zijn verloofde niet kan aandoen dat zij met een invalide man door het leven zal gaan en verbreekt de verloving.
Loraine is verbijsterd.
Dan komt Jake ten tonele, een vroegere vriend van Loraine, die na twee jaar verkering, plots vertrekt om carrière te maken en taal noch teken van zich laat horen. Maar nu komt hij weer terug in het dorp.
Karaktereigenschappen van ouders en vrienden worden uitstekend geschetst.
De vroegere vriend van Loraine haalt alles uit de kast om de genegenheid van Loraine terug te winnen.
Een leuke bijkomstigheid vind ik dat de talloze gedachtespinsels die in de hectiek van ontmoetingen op komen maar niet worden uitgesproken, steeds in een schuine letter worden geplaatst.

Met nog zevenendertig bladzijden te gaan weet ik al dat het Jake niet zal lukken. Ware liefde overwint uiteindelijk toch alles......... Daarom houd ik zo van Amish romans. In de meeste gevallen loopt het toch goed af. Ja toch....?