Mijn hart als een doolhof

Wanneer ik aan m'n hart, als een doolhof, denk, dan is dat in meer overdrachtelijke zin. Een doolhof is een gegeven, en, dat hoeft niet negatief te zijn. In plaats van een doolhof, zou ik ook kunnen denken aan een verwilderde tuin, die om onderhoud vraagt.
Jij bent de tuinman.
Jij bent de tuinvrouw.
Jij bent de hovenier.
Het interessante van een doolhof is dat je daarin kunt (ver)dwalen; je moet uitermate je best doen om de uitgang te vinden.

Wanneer het me een tijd goed gaat, dan merk ik tot m'n verbazing, dat m'n dromen een luchtiger karakter dragen. Daarin spelen relaties een rol waarbij ikzelf duidelijk in beeld ben en volop betrokken in actuele situaties. Dan vind ik het sneu wakker te worden; blijf soms nog tien minuten soezen om de droombeelden te duiden, die overigens meestal snel vervagen.
Behoedzaam sluit ik de deur van de doolhof.
Omdat ik gedurende enkele decennia in wel vijf winkels boekhandelaar ben geweest overkomt het me nog al es dat ik 's nachts actief betrokken wordt in een veelheid van bezigheden, die zich als een lappendeken aan mij ontvouwt.
Ik wil je er op wijzen dat in Gods Woord veelvuldig over 'boeken' wordt gesproken in alle mogelijke context en ik sluit het zeker niet uit dat God voor mij in 'het eeuwige leven' een taak als archivaris voor mij heeft weggelegd.

In deze tijd waarin het virus zijn tienduizenden heeft verslagen, kun jij je hart ook vergelijken met een doolhof, een veelheid van luid-roepende wegwijzers die je proberen de goede richting op te sturen. Met de kennis van nu zouden we toen en daar met een veelheid van voorzorgsmaatregelen zijn gekomen.
Zonder een gids zou je onherroepelijk verdwalen in deze onfortuinlijke doolhof.
In de tijd dat de Anti Revolutionaire Partij (A.R.P.) nog een volop actieve partij was met Jelle Zijlstra (1918-2001) als premier, zongen we het liedje: "Waar wij heen gaan, Jelle zal wel zien...." Nu luisteren we naar Mark Rutte en de bestuurders van het R.I.M.V.

Er komt licht aan de horizon. We houden de moed er in en laten ons niet kisten.. Jij en ik doen onze best om die anderhalve meter er in te houden, onze huidhonger ten spijt. Het echte leven bevindt zich in ons hart en zonder onze wil kan niemand dat bevuilen. Daar gaan we zorgvuldig mee om. In onze zoektocht naar licht worden we niet wanhopig. Ik heb een Gids aan boord en dat geeft me een heel veilig gevoel.