Het zou zo maar weer kunnen gebeuren......

Mexicaanse griep; bijna fatale afloop.

Je hoorde tot de risicogroep.
Hoewel, ondanks al die publiciteit voor de t.v.
dacht je: so what, ik ben jong en sterk.
Dat gedoe van al die prikken, en dan nog wel twee keer.
Je hebt het er op aan laten komen.
Die zondagmorgen werd je wakker met een akelig hoestje.
Je was ook niet helemaal lekker.
Toch maar even tempen, 38.6.
Het is weekend en je denkt: deze keer maar niet naar de kerk.
't Is een flinke verkoudheid, morgen zal het wel weer beter zijn.
Maar in de loop van de dag ga jij je steeds ellendiger voelen.
In de namiddag is de koorts opgelopen tot 39.4.
Over je hele lijf heb je spierpijn
en met jouw astmatische aanleg gaat jouw ademhaling moeizaam.
Het lukt je nog om wat te zappen voor de t.v. om wat afleiding te vinden.
Maar 's avonds tegen achten ben je zo beroerd als een hond
en je denkt, toch nog even tempen.
En dan schrik je, de koorts is inmiddels opgelopen tot 40.5.
Je pakt je mobieltje en je toetst het nummer van je moeder in.
Je probeert wat geruststellend over te komen
maar ze kent je langer dan vandaag.
In haar stem merk je een sterke ongerustheid.
Ze houdt niet eerder op met praten voordat je haar beloofd hebt
1-1-2 te bellen.
Drie kwartier later lig je op de intensive-care.
De koorts is inmiddels opgelopen tot boven de 41
en jouw ademhaling verloopt o zo moeizaam.
De verpleegkundige heeft inmiddels een infuus aangelegd.
Hoewel je het niet wilt kom je soms in een trance-achtige toestand terecht.
Verschrikt denk je, o nee....God, alsjeblieft, ik ben er nog niet klaar voor.
Maar o, wat ben je moe.
Je voelt je zo moe, zo oneindig moe
en weer lijkt het alsof je even je bewustzijn verliest.
Je bent nog alert genoeg om de gespannen houding van
de verpleegkundige op te merken die zich met jou bezig houdt.
En dan.....dan verlies je het stuur over jouw gedachten
het is net of je in een tornado terecht bent gekomen,
een draaikolk waaraan je je niet kunt onttrekken.
En enkele seconden later voel jij je vederlicht, je voelt je zo licht.
De druk is helemaal van je afgevallen.
Het lijkt wel of een euforisch geluksgevoel bezit van je heeft genomen.
Je neemt dingen waar die niet kunnen.
Je ziet jezelf in het bed liggen
terwijl de verpleegkundige je hartmassage toedient.
O, wat een drukte maken die lui.
De gedachte dringt zich aan je op: 'Is dat het nou....?'
Maar nu kom je opeens turbulentie van een andersoortig gebeuren.
Weer een draaikolk, of tunnel, maar tegelijk
neem je een oneindige grote hoeveelheid licht waar
en wordt je naar binnen gezogen, die slurf van helder licht in.
En in fracties van seconden lijkt het wel
of jouw hele leven zich aan jou voorbij trekt
toen je nog kind was,
jouw jaren op de lagere school
het getreiter van jouw vriendjes
toen jij jouw eerste gulden stal uit de portemonnee van je moeder
studentenfuifjes
al die noodleugentjes wanneer je in conflictsituaties terecht kwam....
Het is vreemd, maar in dat sterke licht dat je omgeeft,
kun je geen enkele herinnering verborgen houden.
Het is een alles doordringend licht.
Maar toch ben je niet bang.
Regels van een oud gezangvers komen in jouw gedachten:
'Nu jaagt de dood geen angst meer aan
want alles, alles is voldaan.
Wie in 't geloof op Jezus ziet,
die vreest voor dood en helle niet.'
De gebeurtenissen volgen elkaar snel op.
Aan het einde van de tunnel ontwaar je gestalten
die een steeds duidelijker vorm aan nemen
en jij herkent jouw grootouders.
Het is net of je een warm welkom wacht.
De geestestoestand waarin jij je bevindt is boven-zintuiglijk.
Onbegrensde euforie en lichtvoetigheid.
Behalve je lieve grootouders zie je meer lichtende gestalten.
Zouden het engelen zijn?
Een van die gestalten loopt naar je toe.
Je hoeft hier niet te praten.
De communicatie verloopt direct via jouw gedachten.
"Het is jouw tijd nog niet.
Je hebt op aarde nog een opdracht te vervullen..."
De gedachte herhaalt zich
en je wilt je aan die gedachte onttrekken.
Je wilt niet dat dat gevoel van gelukzaligheid van je wordt afgenomen.
Daarvoor is het te mooi.
Opnieuw dringt de gedachte zich aan je op:
"Je hebt nog een taak te vervullen.... je moet écht terug..."
Jouw weerstand neemt af.
En nu verloopt de reis opnieuw maar dan in tegenovergestelde richting.
Enkele seconden later bemerk je dat je nog steeds in jouw bed ligt.
Wat een drukte om je heen.
Het lukt je om één van jouw oogleden te openen.
Nu de andere ook nog.
Eén van de verpleegkundigen die om je bed staan
wist zich het zweet van zijn voorhoofd en mompelt:
"God zij dank; je was ons bijna ontsnapt".


( een oude blog van bijna 10 jaren terug)