Column voor de Tubantia

D66 en de VVD zitten toch in de regering. Dat wil toch zeggen dat zo'n beetje de helft van Nederland niet in God gelooft? Of stemmen ze niet op een partij 'met de C ervoor' of SGP zelfs? Als gelovig persoon zet mij dit aan het denken. Hoe kan ik mijn geloof in God 'recht praten'? Geloven in God is niet verdedigbaar bijna. Ik kan niet aan mijn beste vriend Eelco uitleggen waarom 'ik in de Lieve Heer geloof'. En dat terwijl Eelco 'God in zijn naam meedraagt'. Eelco maakt vaak grappen 'zo, jij zegt "Jezus!", en dat van jou!'. Ik zeg het heel soms weleens "Jezus!". Ik schend dan gebod 3 'misbruik de naam van de Heer uw God niet'. Of is de situatie dan echt zo extreem dat men zelfs van iemand die het amper doet een 'Jezus!' incasseren moet kunnen; dat ik zijn Naam niet misbruik?
Mijn ouders hadden mij en mijn zus bewust niet laten dopen. Ze wilden de keuze aan onszelf laten. Driekwart van mijn leven ben ik niet gelovig geweest. Ik heb me laten volwassen dopen. "Dat is heel bijzonder" zeggen de christenen. Atheïstische vrienden van vroeger zeggen smalend 'ja joh?!' en laten nooit meer wat van zich horen. Het offer is groot. Eelco gelukkig nog wel, maar hij maakt wel de 'grap' dat 'ik niet zíjn beste vriend was'. Nee, Eelco heeft meerdere beste vrienden.

Zo zal iedereen er een 'vriend-beleid' op na houden.

Terug naar het geloof in God. We kunnen ervan uitgaan dat de niet-gelovigen er allemaal kennis van hebben kunnen nemen. Ze hebben allemaal bewust de keuze gemaakt niet in God te geloven. Toch is de kans groot dat ze agnostisch zijn. Ik lees dat God Zich openbaart voor wie Hem zoeken. Maar Hij verschuilt Zich voor wie Hem niet willen zien. Hij zal ook heus weleens wat stof tot nadenken geven aan 'zij die het niet weten'. Heel nuchter gezien moet ik boos op God worden. Anderhalf jaar nadat ik me liet dopen pleegde mijn zus zelfmoord. Wat voor een God is dat die zoiets mogelijk maakt?! Onuitlegbaar. Of toch? Mijn zus was bijna twee jaar ouder dan ik. Ze ervoer een leegte in haar leven. Een gat in haar ziel, zoals dat heet, we kennen het allemaal wel. Van haar gelovige leven weet ik bar weinig. Ze zei 'dat is byzonder' via een SMS toen ik haar vertelde dat ik me liet dopen. Kan ik me nu laten vooran staan op het geloof door te beweren dat mijn zus het gat ook met geloof had moeten dichten? Dat in geen geval. Wel had ik meer moeten loslaten over wat ik 'aan het geloof had'. Ik kan zelfs rustig denken dat het geloof mijn gat teveel dichtte en dat ik te weinig bij mijn oudere zus te rade ging. Een oudere zus is toch een bron van goede raad? Als ik nooit iets aan haar meer vraag voelt zij zich misschien overbodig. Ook deze gedachte is weer ietwat krom. Uiteindelijk moet ieder mens zijn/haar reden van leven zelf zien uit te puzzelen.
Wat is er precies op tegen om op een partij te stemmen 'zonder de C ervoor'? Ik vroeg afgelopen zondag nog aan de koster of stemmen op FVD-Baudet zou kunnen als gelovige. "Het is toch schandalig dat vluchtelingen onze vrouwen verkrachten!?" De eerste non-verbale reactie was een negatieve maar hij zei wel 'Dan moet je achter zijn gedachtegoed staan'. Hij had het kort ook over de ChristenUnie die ook kritisch is over het toelaten van vluchtelingen, maar het toch ook mogelijk wil maken. Verder zei hij dat verkrachtende vluchtelingen opgesloten moeten worden. Maar juist dat gebeurt niet hoorde ik vanochtend nog op het nieuws.

"Verkrachtende vluchtelingen overschrijden iedere grens.", zei 'een andere beste vriend van me' die overigens wel toegeeft in God te geloven.

"Wanneer en waarom kwam ik tot geloof?". 'Dít!', zo zei een voorganger ons een maal, 'moeten we maar voor onszelf houden.' Met andere woorden, je kan er alleen maar op veroordeeld worden? Het verbaast me dat ik er in het leven zo weinig mensen over hoor praten. Wat vinden mijn gelovige facebook-vrienden ervan? Er zitten er tussen die, zonder negatieve bijklank, niet beter weten. Die als baby al gedoopt zijn en belijdenis hebben gedaan op hun achttiende. Bij zulke mensen heb ik weleens bij koffiedrinken na de kerkdienst gezegd 'dat ze wat overgeeflijker mogen geloven' als zij verhaalden over hoe ze het zekere voor het onzekere nemen. De opmerking werd met een glimlach ontvangen door een gelovige medebezoekster.

Wat ik graag wil delen is een ervaring van mij die toch wel erg bijzonder was. Het was winter en ik was ontsnapt uit een psychiatrische instelling, waar ik ook niet hoor te zijn, klaar uit. In Duitsland als vluchteling voor de vaak atheïstische psychiaters die ook nog eens een 'het zekere voor het onzekere'-principe erop na houden en mij hun chemische troep medicijn opdringen met heuse dwangbehandeling, bezocht ik een Katholieke Kerkdienst. Een best andere stroming als mijn 'eigen kerk' en ook nog eens in een andere taal. Toen ik weer terug Nederland in ging deed ik dat op bijzondere wijze. Met een plastic tas met boodschappen in mijn hand liep ik rond een uur of zeven op maandag achteruit door de sneeuw over de stoep. Ik probeerde 'overgeeflijk te geloven' en vertrouwde op mijn gehoor om geen obstakels tegen te komen. Verkeer in dit geval. Men zou kunnen denken dat ik juist Duitsland in liep. Ik liep maar door en door, zelfs toen ik over de grens was. Glanerbrug in, langs de Albert Heijn. Het kruispunt over, nog verder tot ik op een gegeven moment de Abel Tasmanstraat zag op een straatnaambordje. Hier stond ik even stil en dacht bij mezelf, de door God ingegeven gedachte, 'het is wel weer genoeg geweest nu'. Ik draaide me om en zag vlak voor me een grote kei tot driekwart van mijn scheenbenen. "Sjonge", dacht ik, "daar was ik toch lelijk overheen getuimeld als ik door was gegaan!". Maar, zoals een voorganger ook een keer zei, "Wees niet al te verbaasd over toevalligheden". Waarom niet? "Zo zie je God en mag je niet verbaasd zijn?!". Nee, je gelooft maar onovergeeflijk in God en vindt dit alles normaal.

Jezus!