Driedimensionaal verliezen

Driedimensionaal verliezen 


Het is vakantie en daar geniet ik van. Ik speel nog steeds Wordfeut. En in dit spel heb ik iets grappigs ontdekt. Ik vind het niet langer erg om te verliezen, dat schreef ik al eerder. Doordat ik veel spelletjes speel momenteel is dat een hele nieuwe manier van spelen. Ik ga proberen te beschrijven wat dat betekent.

Allereerst zet ik de tactiek overboord dat ik met de beste kaarten, letters, of oplossingen moet komen. Omdat ik simpelweg niet hoef te winnen. Daardoor laat ik meer gebeuren wat er in de loop van het spel ontstaat. Dus anticipeer op dat wat de ander doet. Niet dat ik dat kan sturen. Nee, ik accepteer wat de ander achter laat.

Het is best ingewikkeld om precies uit te leggen hoe het in zijn werk gaat. Maar de hoofdzaak is dat ik niet bang ben om te verliezen. Waar ik altijd zelf eigenlijk steeds bezig was met het resultaat, heb ik dat losgelaten. Ik dacht altijd de verkeerde kaarten, stenen, letters te krijgen, maar is dat wel zo?

Niet dat ik nu beter ben en alles aan het winnen ben, maar het geeft voor mij een verrassende nieuwe kijk op het spel. Het is grappig om te zien dat de resultaten hetzelfde zijn; soms winst, soms verlies. Het verschil zit hem in dat ik het spel anders beleef. Ik erger me niet als ik soms ‘onmogelijke’ kaarten, stenen, woorden krijg. En het is leuk om te winnen vanuit deze nieuwe tactiek. Tegelijk is het niet erg om te verliezen. (Maar niet te vaak. Haha)

Dus lijk ik niet alleen ontspannen een spel te kunnen spelen (dat was als kind wel anders), maar is het ook nog eens leuk om te zien wat ik vanuit het onverwachte, want loslaten om te winnen, voorgeschoteld krijg aan ‘succes’. Daar zit mijn grootste plezier in. Wat dat oplevert is alleen al pure winst. 

Hier eindigt deze blog niet. Ik wil proberen een koppeling te maken van wat dit inzicht in mijn leven betekent, als ik het spel zie als het leven zelf. Het leven waarin ik soms win en soms verlies. Waarin deuren open gaan en deuren gesloten blijven. Als ik niet langer op winst focus maar dat loslaat. En tegelijk een nieuwe tactiek toepas. Maar hoe werkt die tactiek dan?

De tactiek waar ik het nu over heb, gaat over toelaten. Toelaten wat mij overkomt in het leven. Ook als dat misschien niet is wat ik bedacht heb. Dat is wat ik steeds deed in de spelletjes, de beste tactiek bedenken. Zo is het tot nu toe in mijn leven ook, de beste oplossingen bedenken. Maar het gaat er volgens mij veel meer om, om mee te buigen met het leven. Te nemen wat er voorhanden is, ipv. te willen forceren om tot winst te komen. 

Het is een loslaten van de controle (de tactiek/ mijn zelf bedachte oplossingen)en open stellen voor datgene waar je geen invloed op hebt. Dit is het meest mooie tijdens de spelletjes, het toeval toelaten. In het gewone leven betekent dat meedoen met het leven en afwachten welke mooie kansen zich aandienen, zonder dat ik zelf het initiatief daartoe neem. Dat heb ik door Wordfeut geleerd: de ander het initiatief geven, afwachten, durven verliezen. Allemaal ingrediënten die ik niet toepaste in mijn leven.

Ik weet het niet zeker, maar ik verwacht dat ik meer succes zal hebben. Maar dat succes valt niet samen met winst. Het gaat misschien meer om de weg er naar toe, dan het einddoel. Daarmee kom ik op iets anders. Als ik alleen waarde ontleen aan het resultaat, zijn er slechts op die momenten momenten van plezier. Terwijl het genieten van de weg die ik ga minstens zo belangrijk is. In mijn nieuwe tactiek voor het leven kan ik leven in dat wat er op ieder moment is. Dat is leven in het nu.

Zou het misschien ook over Gods Geest gaan en Gods leiding in mijn leven? Daar is wat ik hierboven schreef door ontstaan. Ik wil daar eens niet lyrisch over zijn. Het is namelijk de overgave aan God en je vervult laten worden door Gods Geest die deze houding tot gevolg heeft gehad. Iets wat ik elke dag mag gaan beleven. Als ik er in gebed om vraag en naar leef, kan verliezen nieuwe dimensies krijgen in mijn leven. Veel meer dan drie.