Het Kind en de Mensenzoon

Mijn koning draagt een doornenkroon.
Daar heeft Hij niet om gevraagd.
Ik leer Hem kennen als de Mensenzoon;
alles verdragend waar ik had geklaagd.

Mijn koning heeft het lijden niet geacht.
Dat is Hij niet uit de weg gegaan.
De prijs voor mijn schuld door Hem volbracht.
Zwijgend heeft Hij voor Pilatus gestaan.

Hem te volgen betekent ook verdragen
mocht alles anders gaan dan ik ooit had gewild.
Vergeefs op antwoord wachten op mijn vragen.
Mijn hunkering naar rust en vrede niet werd gestild.

In zijn nabijheid wordt mijn onrustig hart pas stil
en buig mijn stramme knieën voor zijn kruis
en leer begrijpen wat Hij tot mij zeggen wil.
Zijn dood en sterven wordt mijn eigen huis.

Een kind werd ons geboren.
Vreugde-vuren waaien naar omhoog.
Tastend naar de leegte ga ik niet verloren.
Herkenning vind ik in de regenboog.

Ach Heer, wil mij toch helpen om te wachten
wanneer ik naamloos veel naar U verlang.
Steunend op U ontvang ik nieuwe krachten.
En elke somberte verandert in een lofgezang.