Memento Mori

Memento Mori is de Latijnse term voor: "Gedenk te sterven."
Als lezer van het Nederlands Dagblad ontvang ik voor de zesde keer een jaarlijkse dikke bijlage van hun krant "In Memoriam" die in de tweede helft van November door de brievenbus rolt. De eerste vijf exemplaren heb ik zorgvuldig bewaard. Met deze zes exemplaren lijkt het wel of ik vijftien honderd urnen in een doosje heb opgeborgen.

Net als de vorige afleveringen wordt de bijlage verluchtigd door de foto's van zo'n 250 meestal vriendelijk kijkende ouderen. De samenstelling is divers. Het zijn de foto's van gelovigen van wie de nabestaanden in het achterliggende jaar een rouwadvertentie plaatsten in het Nederlands Dagblad. Op de voorpagina van de laatste uitgave prijkt het mooie gedicht van Rikkert Zuiderveld.

"De schijnbaar vaste grond zie ik vervagen
terwijl je langzaam uit mijn handen glijdt.
Waar ga je heen? Als door een zee van tijd
waarin je naar de einder wordt gedragen?

Of daar voorbij? Geen vroeger meer, of later,
geen ander houvast dan de zekerheid
van iemand die jou voorgaat op het water."

Verder wordt het blad verluchtigd met bijna twintig begeleidende artikelen die met het menselijk verscheiden te maken hebben. Ook deze keer neem ik met grote belangstelling daarvan kennis. Ik neem er de tijd voor om de kleine gezichtjes in de courant te bewonderen. Waarschijnlijk de meesten, zowel zwakke als krachtige mensen die vanuit hun geloof de dood overleefd hebben.

In de achterliggende acht maanden lees ik voor de vijfde keer het boek van John Burke: "Stel je de hemel eens voor". Volgens de New York Times is het een bestseller die meer dan 500.000 keer verkocht is. Op de cover aan de voorkant lees ik: "Bijna-dood ervaringen, Gods beloften, en de opwindend mooie toekomst die jou te wachten staat".
Met voorwoord en recencies van: Jaap Dielema, Bart Doornweerd, Jaap Kooij, John Howard, Steve van Deventer, Graham Powell, Jan Willem Grievink, Don Piper en anderen.

Paulus vermeldt in één van z'n brieven: "Ik verlang heen te gaan en met Christus te zijn want dat is verreweg het beste."
Tien jaren geleden was ik gedurende drie jaren actief betrokken bij een christelijk hospice te Zeist, deels uit nieuwsgierigheid, deels uit pastorale bewogenheid.
Aangezien "dood-gaan" eenmaal elk mens overkomt is het zinvol de gedachte hieraan niet voor je uit te schuiven.

In de loop van de achterliggende zestig jaren is de vriendschap die Jezus met mij gesloten heeft uitgegroeid in een steeds krachtiger verlangen om Hem in real life te ontmoeten. Eerlijk gezegd, ik beteugel dat verlangen enigszins omdat mijn geliefde en ik een krachtige missie hebben te vervullen ten opzichte van ons talrijke nageslacht.
Een mens leeft nu eenmaal niet voor zijn eigen plezier. Een tikkeltje angst is me ook niet vreemd wanneer ik bedenk hoeveel rafelrandjes ik gedurende m'n leven achter me heb liggen. M'n leven was verre van volmaakt. Het bestuderen van Romeinen acht heeft me echter over die angst heen geholpen.

Talrijke keren heb ik met mensen gesprekken gevoerd over 'de laatste reis'.
Net als de geboorte voor de vrouw een zeer pijnlijk gebeuren is, overstijgt de vreugde die de geboorte van dit kind met zich mee bracht.
Zo is 'dood-gaan' als het ware te vergelijken met een flessenhals, een smal geboortekanaal die uitmondt in een eeuwige vreugde. Streef er naar om dagelijks voor Hem je prioriteiten kenbaar te maken.
Zit je vast in het net van de een of andere verslaving, zoek tijdig de hulp want de weg die ten leven leidt is smal. Niemand anders dan de heilige Geest wil je helpen om met je hele hart de Here Jezus toegewijd te zijn.