Op de vismarkt in Harderwijk

Twee maanden terug was ik wat dagjes in Harderwijk. Mooie hanzestad. Oude straatjes, oude pleintjes – de vismarkt is ook zo een. Misschien zou FunkyFish zich moeten omdopen in DeVismarkt – klingt misschien niet zo cool of “funky” maar eerlijker lijkt het. We gaan van kraampje tot kraampje zo te zeggen, bekijken vooral onze profielen, gaan soms in onderhandeling maar weinig “kopen” een vis. Een praatje houden misschien, komen in contact met elkaar - ook dat. Maar hoe vaak lopen we over het pleintje en er gebeurt niets. De meeste tijd denk ik. We gaan liever weer alleen naar huis voordat we een risico nemen. Het risico om gekwetst te worden. Want op de vismarkt gaat het niet altijd netjes toe. Soms mis je daar ook fatsoenlijke omgang met elkaar. Waarom is niet duidelijk want buiten de vismarkt weten we ons wel te gedragen.

Maar goed, de vismarkt is natuurlijk niet ons leven – er is meestal nog zo veel meer. Vrienden, familie, kinderen, werk, collegas, hobbys, studie, kerk, gemeente – een gevuld leven lijkt het. Maar toch is er een gat dat met niets te vullen is. En nu zou ik liefst willen schrijven dat alleen God’s liefde die gat kan vullen. Dat is ook zo en ook weer niet. Want wij zijn mensen hier op aarde met behoeftes die beantwoord willen worden op aardse manier. Zelfs Thomas moest zien en voelen voordat hij kon geloven. Wij willen ook zien en voelen – en ander mens, de liefde van een ander mens, een tegenover die te zien is en die we kunnen aanraken. Daarom gaan we soms naar vismarkt – voor die ene vis. Misschien moeten we in de toekomst gewoon meer kopen dan kijken – meer durven dan terugschikken. Het leven komt niet langs gezwommen - je moet in de diepte van het leven duiken om het te voelen.