De beperking van het eigen vermogen

Binnen twee dagen heb ik naar persoonlijke verhalen van twee kennissen geluisterd die me treurig en woedend maakte. In beiden verhalen ging het over hun huwelijken die stuk zijn gelopen. Je denkt alles al gehoord te hebben maar nog gebeuren dingen tussen mensen die moeilijk te vatten zijn. Je staat of zit erbij, luistert, probeert je eigen gevoelens en tong in toom te houden (wat soms beter soms minder lukt) en tegelijk voel je vooral de pijn van de ander en kunt niet veel doen om het te verzachten. Behalve vooral luisteren.

Je voelt je eigen onmacht en de onmacht van je tegenover. Je kunt aanbieden om ook in de toekomst een luisternd oor voor de ander te zijn. Je kunt praktische dingen aanbieden. Maar het is maar een beperkt aanbod want niemand van ons kan een ziel helen. Dat voel ik op dit moment heel sterk. Daar ligt duidelijk mijn grens waar ik het aan Hem mag overlaten. Niet mijn taak. De Zijne. En ook alleen in Zijn macht liggend. Geruststellend. Opluchtend. Bevrijdend.