Levenslessen in Literatuur

Ik mag graag uitgaan.
Niet naar de kroeg. De kroeg is te rommelig qua geluid en ik versta de mensen dan slecht.
Niet uit dansen, want dat is nog meer geluid, en kan ik nog minder praten.
Dansen is leuk, maar daar nieuwe mensen ontmoeten, is lastig omdat ik het gesprek zo ingewikkeld te volgen vind. Ik reageer ook steevast verkeerd (denk ik tenminste als ik de gezichtsuitdrukking bekijk als reactie op mijn antwoord in dergelijke situaties).

Wel naar de film (met wel een kopje koffie of glaasje wijn erbij, later, rustig) of naar de schouwburg voor toneel, dans, musical, ballet...

Dit weekend was ik bij de Holland Opera.
Tot voor een jaar of 15 was ik nog nooit bij een opera geweest. Ik was altijd meer van Prince en Madonna en zo (heb Prince, Madonna en Michael Jackson live in de Kuip gezien, en Candy Dulfer in de jaren dat zij als 16-jarige rondtourde... heel bijzonder, hoe lang die 16 bleef. Heb ik wat van geleerd, namelijk dat je zo oud bent als je je noemt... dit terzijde)

Die opera van afgelopen weekend was weer prachtig. Ik heb geen opera's op CD, en zet in de avonduren eerder TV aan dan muziek, en dan eerder een radiozender (Sky Christmas of Sublime of zo, echte pulp) dan een CD. Spotify doen de kinderen wel, maar ik dus niet. Maar zo'n avond muziek luisteren, en zien wat er gebeurt, en ervaren dat de muziek het verhaal draagt. Daar kan ik echt blij van worden.

Het verhaal (King Lear) was natuurlijk in en in triest. Wat wil je, een klassiek koningsdrama. En, zoals dat gaat met die oude verhalen, een verhaal met eeuwigheidswaarde. Wij zijn allen King Lears. Laten ons liever paaien door grote holle frasen dan door kleine echte uitingen van liefde en respect. Laten ons inpakken door "zou moeten" en "bucket list" in plaats van te luisteren naar de merel die zingt, en dankbaar te zijn voor het warme bed met de schone lakens, de maaltijd die je met vrienden in de tuin kunt doen, de wandeling naar de winkel waar je je aardappeltjes en groenten kunt uitkiezen en betalen.

In King Lear gaat (zoals dat nou eenmaal gaat in koningsdrama's) iedereen dood. Wraak, afgunst, uiteindelijk sterft ook de onschuld (Cordelia). Jammer. Want eigenlijk zou onschuld over moeten blijven om ons een gevoel van rechtvaardigheid te geven. Helaas.
Maar zo is het leven natuurlijk ook. Dat Onschuld het leven laat. En dat wij ons blind staren op vermeend onrecht, aangedaan door mensen, misgelopen door onze eigen keuzes.

Dat geeft zo'n koningsdrama ook zijn waarde. Dat is dus iets dat niet is veranderd door de jaren heen. Hoe mensen zijn, en hoe mensen zouden willen zijn. Hoe makkelijk wij fouten maken. En dat we dus door de generaties niet in staat blijken van fouten van onze voorvaderen te leren, maar elke generatie zelf opnieuw tot de ontdekking komen door zelf de fout te maken.

Je kunt het ook leren door eens naar een koningsdrama te gaan. King Lear bijvoorbeeld.
En in je eigen kleine cirkel van invloed: je kunt je ernaar uitstrekken om de onschuld te blijven bewaren.
Het kleine te waarderen.
Tevreden proberen te zijn met genoeg.

Ik begon met dat ik uitgaan leuk vind.
Omdat ik er van leer, dus...