Ben je dan niet heel erg eenzaam?

Wat zijn kinderen toch heerlijk open en puur en wat geniet ik van hun eerlijkheid, daar kunnen wij volwassenen nog heel wat van leren. Ik heb een seizoensplaats op een camping midden in het bos, mijn plekje waar ik heerlijk tot rust kan komen en even de stress kan vergeten.

Een paar weken geleden kwam ik terug van een boswandeling met mijn hond en maakte een praatje met de buren aan de overkant, hun kleinkinderen waren gelijk weg van mijn hondje. Toen ik na een praatje weer weg wilde lopen vonden de kinderen dit heel jammer (niet om mij maar om de hond) Dus ik zei "hier heb je Baiyla als papa het goed vind ga je maar lekker met haar wandelen en spelen, ik ben daar als je haar terug wil brengen" Ik ging heerlijk voor mijn caravan in het zonnetje zitten. na verloop van tijd kwamen de kinderen ( 3 meisjes, 2 zusjes en een nichtje) met mijn hond naar mij toe en ontstond er een heel gesprek, papa stond er ook bij. Het gesprek begon over de hond, hoe oud ze was, of ik meer dieren had enz Toen vroegen ze of ik kinderen had en hoe oud die waren, om vervolgens te vragen waar is jouw vriendje?

Ik zag papa wat ongemakkelijk kijken, Ik vertelde dat ik geen vriendje had "hoe kan dat nou je hebt toch kinderen" waarop de ander zei "dan is ze vast gescheiden net als de ouders van..." (papa keek weer heel ongemakkelijk) Ik voel mij op dit soort momenten helemaal niet ongemakkelijk, maar vind het prachtig hoe open kinderen zijn. Het eerste meisje keek mij weer met hele grote ogen aan en zei toen "bent u dan helemaal alleen? bent u dan niet heel erg eenzaam" Ik was geroerd een kind van 6 hooguit 7 jaar die dit zo zei, ik antwoordde heel eerlijk en open terug "ja soms wel". Het meisje keek mij heel bezorgd aan, zou je wel weer een vriendje willen hebben vroeg ze. Ik zei haar dat mij dat heel gezellig zou lijken, ik stoten haar aan en zei "als jij mij nou eens gaat helpen met een leuke lieve man te zoeken" Ze keek naar mij en naar haar vader en zei "dat is een leuke man", en wees haar vader aan. Haar vader en ik keken elkaar aan en moesten lachen en papa zei "ik geloof dat ik wat aan mijn vriendin te vertellen heb vanavond"
De meisje liepen alvast naar opa en oma toe en ik praten nog wat met de vader verder die mij vertelde dat hij zich tijdens het gesprek een paar keer had afgevraagd of hij moest ingrijpen in het gesprek.

zo heerlijk hoe kinderen zijn, zo puur zo eerlijk en zo gevoelig, welke volwassenen zegt nou tegen je "ben je dan niet heel erg eenzaam?" Elke keer denk ik weer hier aan terug en vooral hoe blij ik ben dat ik met kinderen mag werken, voor mij zijn kinderen zo mooi, ik zou mij geen leven zonder kinderen kunnen voorstellen.De liefde die ik elke dag weer van die kleintjes krijg,daar kan geen andere baan tegenop!



Dank je lief buurmeisje van mij, dank je voor de liefde die jij mij schonk!