Ik heb je bij je naam geroepen...

... je bent van mij (Jes.43,1)

Dit is mijn doopspreuk die ik lang niet kende. Ik kwam er ooit tegen omdat ik formele dingen moest uitzoeken. In die tijd deed ik ook vertalingswerk voor Compassion en een medewerker stuurde mij een felicitatie kaart voor mijn verjaardag bijsluitend een kaartje met juist die bijbelvers erop. Nou, hoe bijzonder was dat voor mij. Twee keer binnen korte tijd die vers tegengekomen – God’s JA tegen mij. Die kaart staat nog steeds in mijn kastje en ieder keer dat ik ze zie herinnert ze me eraan dat ik ben aangenomen.

Maar hoe zit dat met ons namen. Det laatste tijd viel het me wel vaker op hoe weinig wij nog onze namen gebruiken, dat we vaak mensen niet meer met hun naam aanspreken. Vooral in de digitale wereld lijkt het echt te verdwijnen want met appen blijf je min of meer altijd in een soort continu-gesprek zonder begin of einde. Je vraagt iemand iets direct zonder aanspreekvorm. In mails gebeurt het wel nog en zeker ook in “echte” brieven van papier maar wie stuurt die nog privée (ik wel soms maar het is zeker niet meer modern). Dus lees je nauwelijks je naam nog in een persoonlijke context en als je met iemand praat hoor je jouw naam ook niet zo vaak. Zelfs als je iemand opbelt krijg je soms alleen een “hallo” te horen en dan maar hopen dat je de goede nummer gedraait hebt.

Gelukkig gebeurt het wel nog dat iemand me bij mijn naam roept (niet Derwentwaterfish voor de duidelijkheid en dat raakt me dan. Ik voel me niet alleen aangesproken maar ook gezien. Het doet me goed, mijn ziel doet het goed. En dan lees ik mijn doopspreuk nog eens en een breed glimlach stijgt van binnen naar boven tot mijn gezicht. Hij heeft me bij mijn naam geroepen – ik ben van Hem – Ja! 