Het geluk ligt op straat

Ik loop door de stad, door de Lindelaan en daar ligt het. In het gootje van het trottoir.
Er liggen wat bladeren, gevallen van de bomen die hier staan. Er steekt iets boven een paar bladeren uit.
Het is een briefje.
Geen gewoon briefje, boodschappenlijstje, liefdesbriefje, geluksbriefje of wat dan ook.
Het is een briefje van een miljoen.

Eerst heb ik niet in de gaten dat het om 'zo'n briefje' gaat.
Als ik wel in de gaten heb dat het om een briefje gaat, snap ik 'een miljoen' niet. Ik heb nog nooit een briefje van een miljoen gezien. Ik wist niet eens dat ze bestonden. En nu ligt hier aan mijn voeten een briefje van een miljoen. Ik pak het op. Het heeft de kleuren van de regenboog. In cijfers staat er: 1000.000. Over de cijfers staat 'miljoen', in een handgeschreven handschrift.
Het is een echt briefje. Ik voel het tussen mijn vingers. Met mijn duim en wijsvinger wrijf ik over het papier, voel het profiel. Zie de handtekening en het nummer: 69
Ik weet: het is echt

En omdat een miljoen heel veel geld is, raak ik in de war. Ik schreeuw, spring een gat in de lucht, land met mijn voeten naast het trottoir. Schreeuw nog es. Mijn enkel raakt de stoeprand. Ik voel het niet. Ik besef: hier sta ik met mijn voeten in de bladeren van de lindebomen en in mijn hand een briefje van een miljoen.
Dat is heel veel geld.
Wat een geluk ligt hier zomaar op straat.
Geluk voor mij. Het word tijd, ik ben er klaar voor.

Ik weet direct dat ik er niet mee naar de politie ga.
Stel je voor, ik kom bij de balie en zeg: 'Goedemorgen mevrouw agent. ik kom een gevonden voorwerp afgeven.' Dan steek ik mijn hand in de zak van mijn jas en pak het briefje.
'Kijk,' zeg ik, 'dat lag in de goot van de Lindelaan. Een briefje van een miljoen. Het is echt.'
De politieagente kijkt, schrikt, grote ogen, roept naar achter de balie. Haar collega's komen toesnellen. Kijken, schrikken. Zetten hun pet op. Trekken hun uniform recht en zeggen: 'dankuwel mevrouw, we zullen de rechtmatige eigenaar opsporen. Wilt u hier even tekenen.'
Ze nemen het briefje mee naar achteren, ik hoor een schreeuw die klinkt op de schreeuw die ik schreeuwde toen ik het briefje in mijn vingers had.
Dan ga ik naar huis en daarmee is het briefje mijn wereld uit. Ik hoor er nix meer van.
Maar het is in mijn hoofd is gekropen. Onuitwisbaar.
En ik sta met lege handen

Nee, ik neem het briefje zelf mee . Stop het diep weg in de binnenzak van mijn jas, de rits dicht.
Vandaag heb ik geluk.
Met een miljoen kan alles
Met een miljoen heb ik het geluk in mijn hand