Leven als Leopold

'Kun je je mond ook houden?' vraag ik.
Dan vertelt Leopold dat hij veel alleen is en als hij dan onder de mensen komt moet alles eruit. En dat is veel. Een eindeloze stroom van woorden.

We zitten aan tafel bij Teresa en Jezus voor de maaltijd. Het is 9 uur in de avond. We eten linzen met wortel en paprika. Ik vind het lekker, Leopold waarschijnlijk niet, want hij eet niet, maar praat.
Ik zeg tegen hem: 'je mag pas weer praten als je je bord leeg hebt'.
En: 'Je mag je mond alleen open doen om er eten in te stoppen.' Jean gniffelt achter zijn servet.
Leopold lacht eventjes, steekt een lepel linzen in zijn mond, kauwt, neemt nog een hap. Hij praat niet, voor een paar minuten. Als hij even later weet begint wordt zijn eten koud.
'Ik eet het morgenvroeg wel als ontbijt', zegt hij.

'Ik slaap het liefst buiten'.
'Dat kan nu niet', zegt Sylvia, 'het is nu echt te koud'.
'Ik wel,' zegt Leopold, 'gister sliep ik buiten. En 's winters kan het ook, want ik doe het.'
Zonder tent en zonder luchtbed. Leopold slaapt gewoon op de grond. In een slaapzak, dat weer wel.

Ik wil het weten. Het klinkt als vrijheid en avontuur.
Als de grond nat is vindt hij vaak wel een stuk karton of zoiets, dat legt hij dan onder zijn slaapzak. En als het regent is er wel een afdak.
Sylvia zegt dat het niet veilig is. Beesten en criminelen, schorpioenen, slangen, spinnen.
'Ik pis om mijn slaapplek,' zegt Leopold, 'dat werkt als een geurvlag. Wilde dieren, bijvoorbeeld wolven, gaan daar niet doorheen. Het hoeft trouwens geen ononderbroken straal pis te zijn, gewoon wat druppels rond mijn slaapplek.'
Ik vind het een superhandige tip.
Jean zegt: 'Vannacht hoef je dat niet te doen hoor.'

'Spinnen zitten hier in de albergue trouwens ook.'
Sylvia kijkt benauwd.
'Inbrekers en criminelen, het leven is niet zonder gevaar. En veiligheid? Tja, wat is dat?'
Ik knik, ja dat weet ik ook wel, veiligheid is betrekkelijk.

Zijn manier van leven is een keuze, hij heeft weinig geld. Maar ooit was hij IT-er.
Nu is hij vrij om te lopen over pelgrimswegen.
'Soms mag ik in een albergue douchen, maar ik douch ook wel eens in een fontein midden in een dorp.
'Bloot?' vraag ik.
'Ik hou mijn onderbroek meestal wel aan, anders pakt de politie me op.'
En soms is hij hospitaleros. Dan runt hij een tijdje een albergue, voor eten en onderdak.
Met al die talen die hij spreekt en zijn behoefte om te praten is dat een uitkomst.

Als hij wat uitgepraat is hebben we een ander gesprek.
Voor zijn 14e levensjaar is hij 7 x verhuisd. Hij is niet geworteld. Zijn moeder was van de hoogte en dieptepunten, hij maakt er draaiende bewegingen bij die lijken op 8-ten. Zijn vader is van de rechte lijnen. Van A naar B. Hoe ze elkaar ooit gevonden hebben is Leopold een raadsel. Hij kan het niet meer achterhalen, zijn moeder is dood. Ze heeft fel, heftig en kort geleefd. En ze pastte niet bij zijn vader. Het ging niet. Hij heeft een groot deel van het karakter van zijn moeder geerft en een heel klein beetje van zijn vader.
'Ik ben minder extreem dan mijn moeder'.

Leopold ziet eruit als een 40-er. Hij heeft lang blond haar bijeengebonden in een staart. Een versleten zwart trainingspak. Als hij zijn mond houdt is hij best aantrekkelijk.
'Soms willen vrouwen wat met mij,' zegt hij. 'Ik zeg dan altijd: verwacht nix van me. Ik doe niet aan relaties.'
'Hechtingsproblematiek?' suggereer ik.
'Ja, met zo'n jeugd, logisch toch. Ik zoek niet, vrouwen vinden mij. En voor even vind ik dat best. Als ze maar nix verwachten.'

Zou ik zo'n leven willen?
Koud en alleen?
Vrij en buiten?
Geen thuis?
Avontuur?

Arres
Donderdag 11 oktober 2018