Groundhogday revisited

Ik neem aan dat de film "groundhogday" nog bekent is – zeker bij ons „ouderen“… Voor wie hem niet kent in het kort: een nogal arrogante wheather-man moet weer, zo als ieder jaar, over de groundhogday verslag geven en heeft er eigenlijk geen zin meer in. Nadat hij het toch heeft volbracht, willen hij en zijn team weer naar huis rijden. Maar op de weg barst onverwacht een sneeuwstorm los en ze moeten terugkeren na die plaats. Vanaf daar wordt hij ieder dag wakker en beleefd opnieuw deze groundhogday. Eerst kan hij het niet geloven, dan ziet hij er ook kansen in om de gekste dingen uit te halen maar langazamerhand begrijpt hij ook de kans om een nieuw, beter leven te gaan lijden – hij ontwikkelt zich de goede kant op zo te zeggen. Nou ja, wel echt Hollywood dus...

Kort geleden heb ik hem sinds lang weer gekeken en moest over nadenken hoe dat voor mij zou zijn. Ieder dag opnieuw dezelfde dag beleven. In het begin zeker spannend, gekke dingen kunnen uithalen en morgen weet er niemand meer iets van af – behalf jezelf en God. Dus zou je het echt doen? Zou ik door zulk een feit anders handelen, me anders gedragen of blijf ik toch dezelfde in welke omstandigheden dan ook? Voel ik me onvrij en wenst dat ik deze mogelijkheid had?

Ieder van ons kent zeker een situatie waar je dingen hebt geschreven of gezegd waarvan je later spijt van hebt gekregen, de woorden terug zou willen nemen, de mail terug willen halen – maar dat gaat niet. Daarvoor zou zo een groundhogday wel handig zijn

Maar is niet ieder dag een groundhogday in de zin dat ieder dag opnieuw een dag met nieuwe kansen is omdat God ons ieder dag opnieuw Zijn vergiffenis schenkt zodat we ieder dag opnieuw kunnen beginnen? Toen moest ik opeens aan psalm 18,30 denken waarin staat dat ik “met mijnen God zelfs over muren [kan] springen”. Dus ik kan wel ieder dag gekke dingen uithalen, vrij zijn, nieuwe dingen proberen omdat God bij me is in alles wat ik doe. Dus ieder dag is groundhogday!