Op bezoek bij de mondhygiëniste

Het was een loodzware middag deze dag. Wanneer ik alles van tevoren geweten zou hebben..... Enfin, het begon zo:

Vorig jaar september ging onze "oude" tandarts met pensioen; een aardige tandarts waar we al tweeëndertig elk jaar trouw op bezoek komen. Af en toe had ik er me over verwonderd, dat hij wel ouder leek in vergelijking toen we van Amsterdam naar deze woonplaats verhuisden. Tijdens mijn leven heb ik het nooit leuk gevonden om van tandarts te verwisselen. Maar net als bij alle andere dingen, niets blijft hetzelfde.
Voordat we deze winter een kleine twee maanden naar Spanje gingen om te overwinteren, kregen we al een oproep voor de nieuwe tandartsenpraktijk.
Vanuit Spanje telefoneerde ik met de assistente van de nieuwe tandarts, of we misschien ons eerste bezoek aan de tandarts enkele weken konden uitstellen. De weersomstandigheden in Spanje waren dermate gunstig dat we niet wisten of we wel op tijd terug konden zijn om de ons opgelegde afspraak na te komen. Ik had me voor niets zorgen gemaakt en we kregen compleet een maand uitstel.

Enkele weken geleden vond ons eerste bezoek plaats en ik viel bijna om van verbazing. Mijn hele leven heb ik altijd een man als tandarts gehad. De nieuwe tandarts was/is een vrouw. En niet zomaar een vrouw, nee, een Spaanse vrouw.
Nu hebben we een vrouwelijke Spaanse tandarts. Met de bravoure die me eigen is kon ik haar vertellen dat we in Spanje een fijne tijd hadden gehad. Zij sprak overigens uitstekend Nederlands.
Mijn vrouw moest terug komen om een vulling te laten vervangen en na twee minuten m'n gebit te inspecteren, werd ik door verwezen naar de mondhygiëniste voor een jaarlijkse schoonmaakbeurt. Nou, dat heb ik geweten.

Bij de "oude" tandarts was dat een jaarlijkse ingreep die om en nabij een kwartier duurde. Hij deed het zelf, zonder een mondhygiëniste. Leuk heb ik dit soort
bezoeken nooit gevonden, maar een stoere man laat zich niet kennen.
De ingreep voor dit jaar duurde maar liefst een volle v ij f e n d e r t i g minuten.
In het begin kreeg ik uitgebreid voorlichting hoe ik op een betere manier mijn tanden en kiezen kon verzorgen. In de luie tandartsligstoel lig je volkomen weerloos en ben je overgeleverd aan de daaropvolgende acties van de behandelende specialiste.
Ik maakte nog snel even een speelse opmerking, dat ik me nogal weerloos voelde.

Tijdens de half uur durende behandeling dacht ik af en toe aan apocalyptische gebeurtenissen, die de mensheid af en toe hadden getroffen. Kon het nog erger? Na vijfentwintig minuten lag het me in de mond bestorven om te vragen: "Hoe lang gaat het nog duren?" Alleen, ik kon nu mijn kiezen niet op elkaar krijgen. Zonder overdrijven heb ik wel tweehonderd keer geslikt om al dat water tijdens de behandeling weg te slikken. Het lieve mens vond het ook niet bepaald gemakkelijk zo'n nerveuze cliënt in haar stoel te hebben liggen. Ik kreeg zelfs nog een niet verwachte hoestbui waardoor de behandeling zestig seconden werd stil gezet. Af en toe deed ik innerlijke schietgebedjes. Misschien dacht God tijdens deze minuten wel: "Kom op joh, wat flinker zijn...." Ik kon het Hem ook niet kwalijk nemen, dat ik me vreselijk voelde. Enfin, ik heb het weer overleefd.

Thuisgekomen, mailde ik eerst Adriano, en maakte hem deel van de ondervonden behandeling. Mijn vrouw was inmiddels wakker geworden na een middagslaapje en aan haar borst kon ik even "uithuilen"; figuurlijk gesproken. Heerlijk om iemand in de buurt te hebben, die heel veel begrip heeft. Ik heb met haar gedeeld dat ik vanaf nu de intentie heb om m'n leven te beteren en drie keer vijf minuten in acht zal nemen, na elke maaltijd, om zorgvuldig de door de mondhygiëniste voorgeschreven wijze mijn gebit te reinigen. Mijn geliefde echtgenote bemoedigde me dat het makkelijker zal zijn met de zandloper ernaast om dit ook echt vol te houden. Maar, dan wordt het drie keer drie minuten.
Al met al, ik heb het overleefd. Wat ik er van geleerd heb: vooral goed blijven poetsen !!