Een pad door de wildernis; herkenning en erkenning

- een liefdesliedje -

Herkenning is een grote schat
te midden van geliefden.
Zoals ik deez' en geen heb liefgehad
al naar zij dat beliefden.
En om elkaar dan weer te zien
soms na maanden, soms na jaren
lopend in 't gareel, in een stramien
Van Genemuiden naar Zuid Laren.

'k Heb je zoveel te vertellen, lieve schat
En weet je nog wel van die ene keer, van toen....
Zoals ik mij jou herinner was jij dat onbeschreven blad,
een beetje uitgekookt doch met een schoon blazoen.
We frunnikten wat aan elkaar en jij keek schalks
als in een stoelendans mijn richting uit.
Nadien heb ik je nimmermeer gestalkt,
denkend aan jou, jij, allerliefste guit.

En na herkenning komt erkenning aan de beurt.
Ik ben eerzuchtig, fors van jaren.
Uit 't ouderlijk milieu heb ik me los geschud
om schâ en schand' m'n oude lui te besparen.
Maar recht door zee; ik was zeer welbuwust;
gaven en talenten waren me aangewaaid.
En toen, in dat moment van zwakte, ik je heb gekust.
In een vorstelijke ambiance werd ik door jou gepaaid.

En nu, na vele jaren, maak ik m'n saldo op.
Herkenning en erkenning streden beurtelings om macht.
Soms zit ik diep in het dal; een ander maal in top.
Wat heb ik vaak aan jou terug gedacht.
Een batig saldo bleef erover nadat ik de balans had opgemaakt.
Met onbevreesd gemoed ga ik de toekomst tegemoet.
Zorgvuldig heb ik m'n consciëntie steeds bewaakt.
Denkend aan jou, houd 'k goede moed.