Liefs R.
Beste Adriano, wat hebben we twee leuke weken samen.
Vandaag schijnt de zon, je bent bijna helemaal opgeknapt van je griep.
Ik zag hoe je snotterde, een enkele hoest de afgelopen week.
Je bent een bijzonder mens kan ik zeggen, nu ik zo vaak in je nabijheid was.
Dat bijzondere zit hem in de ernst waarmee je de wereld benadert.
Dat geeft diepte aan je bestaan en de mensen met wie je te maken hebt.
Toch mis ik soms de ontspanning. De ontspanning in een lach en even niet zo bezig zijn met wat er allemaal valt te weten.
Dan is mijn leven toch meer gevuld met eenvoud en een laisser-faire houding. Al zou een pluk-de-dag uitdrukking natuurlijk ook goed bij mij passen
Je ziet met het verstrijken van de dagen dat ik verander.
De aaneengesloten lagen van afgelopen zondag veranderen, ik geef mij meer bloot.
Nu kan je al kijken wat er zich tussen die lagen bevindt.
Het geeft ruimte.
Je mag me zien, me leren kennen.
Ook tussen de lagen.
Het is juist de ruimte tussen iedere laag die voor het onderscheidt zorgt.
Ik ben juist door het ontbreken van massa, zichtbaar in de delen die er wel zijn.
Maar je weet nu dat je me niet langer hoeft te ontcijferen.
Waar jij zo lang je leven aan ophing, aan anderen.
Dat is voorbij.
Dankjewel voor je waardering van mij.
Die schoonheid is geen verdienste zoals jij inmiddels weet.
Het gaat erom wat iemand vertegenwoordigt in zijn leven.
Waar hij of zij voor staat.
En misschien om de som der delen.
Zoals ik ook in samengestelde losse rokken een prachtige eenheid vorm.
Ik mag dat van mezelf zeggen.
Mijn schoonheid komt van diep van binnen.
Waar jij ook zo naar verlangt.
Dat jij mensen met rust kan gaan laten.
En tot bloei mag komen net als ik.
God is ons beider Vader.
Dus in wezen zijn wij één.
Beiden een kort moment samen.
Nooit maar dan ook nooit alleen.
Liefs, Ranonkel
