Liefs A.

Liefs A.

Het is nu anderhalve week geleden dat ik jou tegen kwam.
Je stond er naast andere soortgenoten met je voeten in het water.
Ik zag je, kende je van eerdere ontmoetingen.
En verwachtte veel van je deze keer.
Je ging met me mee naar huis en ik maakte je het naar de zin.
Onze ontmoeting zou niet lang duren, ik verwachtte slechts een week.
Zo was het degenen voor jou ook vergaan.
In het begin was je wat in jezelf en moest je nog aan mij wennen zo schatte ik in.
Ik deed mijn ding, ging naar mijn werk maar steeds als ik thuis was dan ontmoeten onze blikken elkaar.
Ik verbeeldde me dat ik je zag opbloeien.
Nadat we elkaar een week kenden werd ik ziek en lag met griep op de bank.
Nu zag ik je de hele dag, en stond je tussen mij en de tv.

Je hebt echter zulke mooie lagen, dat is dat ik ook over je wil schrijven.
Zelfs nu ik grieperig ben, ben jij mijn hernieuwde inspiratie.
Het is de perfectie van die lagen in een romig wit dat zich niet beschrijven laat.
Dat alleen met het blote oog te ervaren is en niet in woorden te vangen is.
De onderste rokken trekken zich al naar achteren, maar verstoren het geheel evenmin.
Het zijn die lagen die voor mij jouw menszijn benaderen.
Waarom ik zo gefascineerd ben door het symbool wat jij vertegenwoordigt.
Voor mij de lagen van ons mensen die jij in alle schoonheid en kwetsbaarheid durft te tonen.
In jou zou ik mij willen wentelen, aan jou mij willen warmen.
Zo zonder woorden.
Met alleen jouw gelaagde schoonheid, die mij steeds naar meer doet verlangen.
Naar een leven dat langer duurt dan een leven duren kan.
Dat geen vragen stelt alleen maar antwoorden kent.
En zich verheft boven emoties van goed en kwaad.
Het is wat jij in jouw schoonheid mij doet schrijven.
Ik hou van jou mijn prachtige Ranonkel.

Liefs, A.