Paniek in mijn theater

heel even had ik paniek in mijn theater, heel even schoot ik helemaal in de stress.
Gelukkig ben ik de laatste jaren gegroeid en kon ik zeggen nee dit kan ik nu niet.

Op de huiskring waar ik onderdeel van maak werd onder anderen vanavond gesproken over dienstbaarheid en discipelschap, heel mooi en toen kwam het voorstel.

zouden we ons als groep niet eens dienstbaar kunnen stellen voor mensen die dat nodig hebben, en nee liever niet 1 keer per jaar maar meer op regelmatige basis.

Hoe mooi ik dat ook vind vanavond brak daardoor dus in mijn theater blinde paniek uit, het voelde even of het pand in brand stond en ik zocht "waar is de nooduitgang" Ik hoorde alles aan en deed ook mee met de discussie en ondertussen dacht ik hoe ga ik dit doen hoe kan ik dit doen.

Uiteindelijk kwam de vraag hoe ieder er over dacht, daar waar ik tot een jaar of wat geleden zou hebben gezegd geen probleem hoor zeg maar waar en wanneer ik er moet zijn en wat ik kan doen, om vervolgens mij zelf uit te voeteren om dat ik niet wist hoe ik dat nu weer moest gaan doen. Nu zei ik "iets eenmaligs dat wil ik wel doen maar niet iets op regelmatige basis". "Ik kan het nu gewoon echt niet"

Ik legde uit dat ik gewoon aan het begin van het onderwerp in paniek schoot "hoezo" vroegen ze. Op het moment dat mijn kinderen steeds een beetje meer zelfstandiger werden werd de zorg voor mijn ouders steeds meer zeker. Vanaf 2008 regelde ik steeds meer voor mijn ouders tot ik uiteindelijk eind 2014 bij mijn vader introk om hem te verzorgen. Op het einde kon ik mijn vader alleen nog maar heel even alleen laten als hij sliep. Mijn vader had 24 uur per dag iemand om hem heen nodig dus of ik werkte of was bij hem. als ik niet bij mijn vader was dan was hij of naar dagrecreatie of mijn zoon was er. Alles werd om mijn vader heen gepland.

Maart vorig jaar is mijn vader overleden Natuurlijk heb ik daar heel veel verdriet van gehad en nog wel, maar ik kan eindelijk weer ademen eindelijk kan ik ook weer een beetje Esther zijn en tijd voor mij zelf maken.

Op dit moment wil en kan ik even geen extra taken erbij hebben, hoe graag ik dat ook zou willen of hoe goed de doelen ook zijn. Ik ben een heel zorgzaam type en zou het liefst de hele wereld redden maar weet nu kan dit gewoon even niet. Ik mag nee zeggen en op dit moment moet ik ook echt even nee zeggen.

Ik ben mij zelf op dit moment aan het ontplooien kijken wat vind ik leuk om te doen voor mijzelf, waar kan ik door groeien wat is voor mij belangrijk.

Ja ik wil graag andere helpen maar houd dat voor nu graag klein en dichtbij 1 x met ze alle iets doen b.v. een bezoek aan een verzorgingshuis prima maar elke week of elke maand, nee dat kan ik nu echt even niet, ik kan en wil mij nu niet aan iets vastleggen.

niet iedereen begreep dit en natuurlijk voelt dat niet fijn aan de andere kant had ik zoiets van ik weet dat ik nu in mijn eigen belang nee moet en mag zeggen als iemand daarmee een probleem heeft is dat zijn probleem en niet die van mij.

Ik heb wel een idee wat ik wil doen, ik wil de mantelzorgers zoals ik zelf was die nooit toekomen aan een avondje uit, die wil ik helpen. Wat had ik graag in de periode dat ik voor mijn vader zorgde een keer een avondje uit gegaan, gewoon naar een vriendin of film of......... helaas papa kon niet alleen blijven. Een professional inschakelen kon maar dat koste 20 euro per uur ex btw, tja dan wordt je avond wel heel duur.

Nu eerst even een aantal aktes in dit theater voor mij zelf, ik wil mij graag verder ontplooien en groeien in het geloof daar ligt nu naast mijn verplichtingen mijn tijdsbesteding en eindelijk na al die jaren lekker uitgaan en mij ontspannen.
geen vaste verplichtingen, geen zorgtaken er nu bij nu heel eventjes niet. Ik kan en trek dat nu even niet en ben blij dat ik dat nu kan en durf te zeggen en te erkennen. Een eigen bedrijf en een gezin is voor mij voor nu even voldoende, af en toe een hulpvraag zal ik over het algemeen met ja beantwoorden maar n even geen extra vaste zorgtaken, verantwoordingen of verplichtingen voor mij.