Theater en/of realiteit; wat is nu echt ?

Omdat ik eigenlijk nooit naar het ff-nieuws kijk, dacht ik al snel na het lezen van wat poëzie, dat is niet toevallig. Verschillende blogs ontroerden me. En....hoe herkenbaar.
Mijn vader was een zeer ondernemend zakenman en hij gebruikte theatrale manieren voor succes in zaken. Ik vermoed, dat ik hem dikwijls geïmiteerd heb.
Toen ik een jaar of vijftien was, vroeg m'n pa mij, of ik met hem mee wilde gaan voor een cursus "Spreken in het openbaar".
Nou, dat hoefde hij geen twee maal te zeggen. Ik was apetrots om samen met m'n pa op de tribune te staan. En.... het ging goed.
Om uit de menigte te voorschijn te komen van uit mijn godsdienstige beleving, daar ontwikkelde ik een zekere hang naar.
Het begon al op m'n vierde jaar. Met moeder naar Collendoorn waar een gereformeerde zendingsconferentie was over de Ambon zending. Waarschijnlijk maakten de waarneembare emoties indruk op mij. Na afloop verklaarde ik plechtig aan mijn moeder dat ik ook zendeling wilde worden.

Twee keer op zondag naar de kerk, dat was wel veel voor een klein ventje. M'n vader kon een pepermunt in vier stukjes breken; dan had je er extra veel aan. Bijvoorbeeld tijdens dat lange gebed van de dominee voor de collecte.
Op de Mulo te Coevorden gingen we eens met de hele klas naar een beroemde film.
Een historisch bijbels verhaal en dat maakte indruk op mij. Misschien, was het "De Mantel", ik weet het niet goed meer. In mijn dagdromen later werd ik de evangelist. En dat nog wel in de bioscoopzaal. Na een gloedvolle toespraak, zou ik er voor zorgen, dat plots in de hele zaal de lichten zouden uitgaan. Ik zou mijn toespraak vervolgen en de aanwezigen voor houden, dat ze nog konden kiezen voor redding wilden ze niet ten onder gaan in een nooit eindigende duisternis.

Ik woonde in een dorp en om me vast voor te bereiden op mijn ambt als prediker liep ik dikwijls de weilanden in. Wanneer ik me onbespied waande, begon ik met de prediking..... Misschien hebben de aanwezige koeien soms het zijne daar over gedacht.
Toen ik zestien was nam ik een initiatief om een kledinginzameling te doen voor vluchtelingenkampen in Oostenrijk. Warempel, ik kreeg onze hele gereformeerde kerk mee en ik mocht een toespraakje houden vanaf de kansel. O, o, wat "voelde" ik me belangrijk. Ik sluit niet uit, dat er misschien zelfs wat heilig vuur in verscholen zat. Maar, vast en zeker, ook een flink stuk theater.

Later bezocht ik een bijbelschool in Groningen. Af en toe fietste ik lange afstanden op het Groninger platteland. Dat waren best boeiende fietstochten, omdat tijdens het fietsen het opwekkingsvuur in mij brandde. Ik hield in m'n hoofd gloedvolle toespraken. Wat ik gelezen had over Wesley, Whitefield en William Booth, liet ik na m'n toespraak de zondaars naar voren komen. Ik "zag" het allemaal gebeuren.
Theater en/of realiteit; wat is nu echt?
Samen, thuis voor de beeldbuis kijken we naar de afleveringen van Father Brown. De moorden neem ik maar op de koop toe.