Een donkere periode met een lichtpuntje

Tussen 1954 en 1958 bezocht ik de MULO in Coevorden (Drente).
Eind augustus van vorig jaar hadden we een zoveelste klasse reünie in de Noord Oost Polder, de Orchideeënhoeve te Luttelgeest. Het was wel de 6e keer dat de ex-scholieren bij elkaar kwamen, voor mij de derde keer.
De eerste reünie te Coevorden was voor mij een heel leuke ervaring. De tweede keer, ook te Coevorden, veel minder. Een oud zeer van vroeger, het lukte me niet echt contact te maken met m'n vroegere makkers. Wat mij betreft, ik hield het voor gezien.
Maar halverwege vorig jaar bereikte me weer een uitnodiging. Eerst dacht ik: "Bekijk het maar...." Maar het bloed kriebelde, probeer het toch gewoon weer es een keer.
Al met al die 30e augustus, te midden van zo'n achttien ex scholieren werd een heel leuke dag. Vooral na een heel vriendelijk woord van W.B. met wie ik zestig jaar geleden af en toe op voet van oorlog mee omging. Het was hem niet ontgaan dat ik me die tweede reünie enigszins afgewezen voelde.

Dit jaar, 2018, ook in augustus vieren we onze reünie en dan is het voor allen zo'n zestig jaar geleden dat we deze school bezochten. Er werd gevraagd, of iedereen een kort opstelletje wilde schrijven om daarvan een soort van herdenkingsboek van te maken. Gisteren kreeg ik een herinnering: Waar blijft jouw bijdrage?
Met de beste wil van de wereld, ik kon me over deze periode niets goeds herinneren. Ik heb toch een poging gewaagd. Nu maar hopen dat het opgenomen wordt.

Een donkere periode met een lichtpuntje.

Ik wou dat het waar was dat m'n Mulo jaren een successtory zou zijn geweest.
Het lijkt misschien een beetje overdreven, echter die jaren betekenden een donkere periode in m'n leven. Het lukte me niet aansluiting te vinden bij de mede scholieren, doubleerde in de derde klas en halverwege de examenklas bezocht het hoofd van de school mijn vader met het advies mij van school te nemen. Aldus gebeurde.

Meer dan vijftig jaren later in de tijd. Ik bezocht een christelijke conferentie in Hoogeveen, die een week duurde. Midden in de week deed ik mee aan een retraite en tijdens het beluisteren van zachte serene muziek werd aan de deelnemers gevraagd gedurende dat uur onze aandacht op Christus te focussen.
In die tijd ervoer ik een heel reële ontmoeting met Jezus Zelf. Zeg maar, een soort van visioen dat ik onderging.
Het was heel reëel dat ik Hem zag.
Zachtjes liep Hij, als het ware, geheel m'n leven met me door en elke keer stond Hij even stil bij zo vele pijnpunten die ik liever uit de weg ging. In het bijzonder die van de Mulo jaren en de adolescentie jaren die er op volgden.
Als nooit tevoren maakte Hij me duidelijk: "Hoewel je Me niet opmerkte, werd Ik nooit moe je in het oog te houden. Ik houd onvoorwaardelijk van je."