Wondergloren (+toelichting)

Wondergloren


Ik geloofde niet
geloofde niets

Tot er iets
van licht
begon te dagen

Nu begin ik
te vermoeden
dat Hij iets
gaat doen

Ik weet niet
wat maar
een wonder
begint te gloren

En dat verlicht
mij op vele
manieren



Beste lezer, ik wil jullie af en toe naast de gedichten die ik schrijf, meenemen naar de gedachten die aan de gedichten ten grondslag liggen. Het is een probeersel. Maar ik neem jullie mee op reis door mijn zielenroerselen. Misschien voor de hand liggend soms, en mogelijk verrassend.
Fijn als jullie me laten weten of het jullie bevalt.


Bij het gedicht 'Wondergloren'.

Bovenstaand gedicht heeft vorm gekregen door het hoofdstuk over 'Positief geloof' van Joyce Meyer. Ik heb het boek bij dit hoofdstuk al misschien een week voor mij liggen op tafel en de woorden blijven mij telkens weer fascineren. Omdat er zoveel waarheid in zit.

Joyce heeft het in dit hoofdstuk over hoe mensen de wereld naar hun hand willen zetten. Dat is nog niet zo gek, maar dan schrijft ze dat Gods wil vaak een andere is en dat het ons dan heel lang kost om het weer recht te breien. Alles wat scheef is dien je dan zelf op te lossen. En geloof mij, je bewust worden dat je ergens de plank mis slaat is één. Maar het is lastig om te ontrafelen als het is wie je denkt te zijn. Om daarna te ontdekken waar ik in Gods plan misgelopen ben, is een grote uitdaging.

Hier op FF heb ik God graag mijn wil opgelegd. Heb ik geregeld twijfel over mijn handelen. Maar ben ik nu op de goede weg geloof ik. Het gaat mij in de contacten met anderen meer om wie de ander is. En met die ander wil ik graag oplopen. Samen ervaringen uitwisselen en leren van elkaars ervaringen. Ik laat mezelf kennen en graaf naar waar ik voor sta. Soms gaat dat gepaard met enige gène. Ben al 53 en toch nog zo aan het uitzoeken hoe het leven werkt.

Tijdens een van mijn laatste ontmoetingen vertelde iemand mij hoe zij op haar vierde al wist wat zij later in het leven wilde worden. Ik ben bijna 54 en nu krijg ik door wat echt bij mij past. Ik bedoel 50 jaar verschil. Maar ja, Abraham wist ook waar hij de mosterd moest halen. En aangezien je Abraham tegenkomt op je vijftigste, troost ik mij dat mijn mosterd pas na 50 jaar zichtbaar wordt. Haha. Dat is een hele tijd om op je plek te zijn. Ook al weet ik ook wel dat ieder huis zijn eigen kruis heeft. Mijn geluk krijgt anders vorm daar is geen gelijke in.

Ik dwaal wat af. Even terug naar Joyce. In het zelfde hoofdstuk schrijft ze dat je in wonderen mag geloven. Dat God daarvan de opdrachtgever is.
En ze schrijft "Verwacht een wonder in je leven. Verwacht vele wonderen."
Omdat ik veel mooie dingen meemaak en ervaar in mijn huidige leven, begin ik te vermoeden dat Hij mij aan het zegenen is. Ik zie het in de kleinste dingen; een ontmoeting gisteren met een heel lief spontaan kereltje, een bijzonder gesprek met een vrouw vandaag, de Geest die mij zoveel goede energie geeft op de dag.

Geloven in het onmogelijke, geluk vinden in jezelf en daarvan uitdelen aan anderen. En mogelijk later ook aan één iemand in het bijzonder.
Het is mijn leven dat ik nu leef en mijn wezen verlicht, in de dubbele betekenis van het woord.

Een wonder van Hem. Het is mogelijk voor jou en voor mij. Laat je niet afleiden. Laat je niet verleiden. Geloof. Geloof iedere dag weer en wees geduldig. Dan doet God prachtige dingen. En mijn ervaring is; vertraag je leven. Doe rustig aan, wacht eens voor de stoplichten in je leven. Voor de seinen die op rood staan. Geef je over aan het juiste ritme. Het ritme met Hem. Leef en lach.