In de schaduw van uw vleugels

"In de schaduw van uw vleugels
schuilen de mensen...."

Een aparte droom met zeggingskracht.
Tegelijk met aantallen mensen was ik uitgenodigd voor een grote artistieke beurs waar we gedurende een hele dag alle cycli van het leven door wandelden. Tientallen gangen van opgezette decôrs nam een groot deel van de dag (nacht?) in beslag. De decôrs waren vooral geschilderd in alle tinten grijs, wit en vooral zwart. Af en toe een adembenemend schouwspel. Tijdens die wandeling kon je er met andere bezoekers over praten wat het bekijken van vooral die grote zwart glimmende vlakken met je deed. Het was een soort impressionisme wat een dringend appél op je deed, soms boeiend, soms huiveringwekkend.
Wanneer je aan die gezamenlijke tocht was begonnen, dan was je het wel aan jezelf en aan elkaar verplicht het hele labyrint te doorlopen. Tijdens de tocht vinden onderling boeiende gesprekken plaats, vooral omdat de tocht ons dwingt om na te denken over de zin van al die opgestelde decôrs.

Ik bevind me in Caramagibe, een plaats van 50.000 mensen, twintig kilometer van de kust verwijderd nabij Recife, een grote
stad van anderhalf miljoen mensen in Noord Oost Brazilië. Met m'n vrouw bezoek ik onze zoon die daar op het centrum van YWAM (Youth with a Mission) te midden van tientallen gemotiveerde jongeren werken onder kansarme kinderen. Het centrum is gelegen op een hoge heuvel wat een fascinerend biedt op de skyline van de nabij gelegen grote stad. De tegenstellingen tussen armoede en welvaart zijn enorm. Het klimaat is moordend, een hoge vochtigheidsgraad met, nu het hier lente is, een temperatuur van dertig graden plus.

Na enkele dagen kan ik met moeite een opkomende bronchitis de baas worden. Het lukt toch dat binnen twee dagen de arts die aan deze YWAM basis verbonden is, langs komt. Ik krijg een antibiotica kuur en blijf overeind. M'n zoon spreekt de avond voor haar bezoek een vurig gebed over z'n vader uit. De daarop volgende nacht slaap ik goed. Een kentering.

De 18e oktober is het m'n zoon gelukt een account aan te maken zodat we van de laptop gebruik kunnen maken. Ik krijg de gelegenheid de berichten van 14 dagen ff te lezen. En, natuurlijk de blogs. Wat me het meest fascineert waren de mails van twee lieve ff vrienden die onafhankelijk van elkaar me een stuk uit Psalm 36 door gaven. Deze broer en zus kennen elkaar niet maar ze bemoedigden me met exact dezelfde tekst:

"Hoe kostbaar is uw liefde God!
In de schaduw van uw vleugels schuilen de mensen.
Zij laven zich aan de overvloed van uw huis.
U lest hun dorst met een stroom van vreugden.
Want bij U is de bron van het leven.
Door uw licht zien wij het licht." Psalm 36:8-10

Ik was reeds begonnen met m'n antibiotica kuur en herstellende.
Er overkomt ons van alles. Eerst was m'n vrouw een paar dagen geveld vanwege het totaal andere klimaat. Daarna ik en tenslotte m'n zoon die 's avonds tijdens straatevangelisatie z'n linkervoet blesseert. Om contact te leggen met jongeren gaan ze op straat voetballen en hij struikelt over een losse straattegel. Bij het plaatselijke ziekenhuis wordt loopgips aangemeten. Van de leiding van YWAM krijgt hij veertien dagen verlof om extra tijd uit te trekken voor rust en zich te voegen bij zijn bejaarde ouders die op bezoek zijn.

Na m'n droom krijg ik meer vat op de toegestuurd teksten uit de psalmen.
"Hoe kostbaar is uw liefde God.
In de schaduw van uw vleugels schuilende mensen."
En de laatste zinsnede:
"door uw licht zien wij HET LICHT".

Het centrum waar we - tijdelijk - wonen ligt boven op een heuvel.
Bij elk bezoek aan de bakker moeten we eerst naar boven klauteren.
Ons welvaartsniveau is het vijfvoudige van wat ik hier tegenkom.
Echter, ik geniet van al deze vrolijke mensen die ik ontmoet. In een straal van nog geen duizend meter bevinden zich vijf kerken. Brazilianen zijn veel meer religieus dan wat de Verlichting in Nederland heeft nagelaten. Op de basis van YWAM met zo'n zeventig mensen - voornamelijk jongeren - ontmoet ik prachtige mensen.
Ik ga uit m'n dak bij het bezoeken van een dienst op jongstleden dinsdagavond in de kapel op het terrein. Wat e3en krachtige lofprijzing. Een grote jonge man met het syndroom van Dawn merkt me op en tijdens het zingen geeft hij me vast een vette knipoog. Tijdens de dienst verlaat hij z'n kerkbank en loopt naar me toe om me de hand te schudden. Hoewel iki niets van de taal versta, geniet ik met volle teugen.

Nog twee weken te gaan. We zijn echt op zendingsreis. Tenminste, zo voelt het. We trekken veel op met het gezinnetje van m'n zoon. Als m'n kleindochter van drie me ziet is het eerste wat ze zegt: "Duwen, opa..."
In de serre van hun huis is een schommel bevestigd waar de twee oudste kinderen van harte kunnen schommelen.
"Opa, duwen...." ze kan het wel tien tot vijftien maal achtereenvolgens tegen me zeggen en dan moet ik er echt aan geloven. Hoe harder, des te meer pret.

Het is echt waar: "Bij Hem is de bron van het leven. In zijn licht zien wij het licht." Het donkere decôr van de droom verdwijnt naar de achtergrond.