De tijd stil zetten

Gisteren ging ik naar de kerk en had ik allerlei fijne vriendelijke mensen om mij heen.

Vanmiddag reed ik naar de begraafplaats waar mijn vader ligt. Waar ik vorige week iets heel wonderbaarlijks meemaakte (maar dat blijft tussen Hem en mij). Deze week ging ik terug gewoon even kijken en het graf wat schoonmaken was het idee.

Onderweg terwijl ik probeer te zwaaien naar bekenden in een auto die net weg proberen te rijden, schamp ik het trottoir en met m'n andere voet weet ik mij nog net recht te houden. Een kleine waarschuwing niet al te uitbundig te doen vandaag. Dus verlaag ik mijn tempo naar het tempo van een man van 70, niets ten nadele van 70-tig jarigen hoor, ik ben zelf ook al 53 maar toch ik doe rustiger aan.

Een stukje verder zie ik in een grote wei allemaal koeien langs de kant staan daar waar de wei aan het fietspad grenst. Het zijn zwart wit gevlekte koeien, met veel jonge kalfjes ertussen. Ik weet niet waarom ze zo samenklitten. Na een poosje gekeken te hebben zie ik hoe een grote koe z'n staart omhoog tilt en begint te plassen. Een kalfje dat eronder staat krijgt de straal over zich heen en probeert een stap naar achteren te doen en dat lukt. Niets geen verontwaardiging niets geen boosheid, gewoon je verplaatsen.

Op de begraafplaats is het rustig, Jan die met een kar vol bloemen staat op zondagen is er vandaag niet. Ik parkeer mijn fiets en loop rustig naar het graf van mijn vader. Ik groet wat mensen die terug komen van hun bezoek. Er worden rustige groeten uitgewisseld, hier wel. Waarschijnlijk omdat mensen weten en voelen dat we allemaal voor hetzelfde komen, iemand bezoeken die ooit in ons midden was. Dat schept in veel gevallen een band.

Ik was van plan om langer te blijven, maar ik blijf maar even. Ik gooi een fles water over de steen en maak hem met een doek droog. Het graf ligt er mooi bij, zou mijn moeder zeggen. Precies zoals mijn vader het gewild zou hebben. En ik loop terug naar mijn fiets. Over het pad met aan weerszijden bomen. Het is 16 juli 2017, ik zou niets anders hebben willen doen dan dit op dit moment.

Bijna thuis, zie ik 4 jonge meerkoeten aan de overkant langs het riet doodstil zitten, dat wil zeggen ze piepen wel maar verroeren zich nauwelijks. Éen van de ouders is druk met van alles en nog wat maar voedsel krijgen de jonkies niet. Ik voel in mijn rugzak en tover een liga tevoorschijn. Hoewel dit niet het dagelijkse gezonde voedsel van een meerkoet is, wint mijn zorg voor de beestjes het van mijn wijsheid. Ik strooi kleine stukjes liga in het water en de moeder (ik neem aan dat het de moeder is) neemt ze in haar bek en zwemt er mee naar de jongen die het voorzichtig oppeuzelen. De jonge meerkoetjes zijn nog zo klein dat ze er hulpeloos uitzien zo met hun rode kopjes.

Terwijl ik zo enkele malen stukjes liga in het water gooi vlak aan de kant zie ik ineens een grote karper onder mij in het ondiepe, heldere water. Voor mij iets wat ik altijd weer met verwondering aanschouw. In mijn jeugd maakte ik als volleerd krijger jacht op deze beesten, niet als voedsel maar om mijn ego wat op te vijzelen vanuit het besef dat hoe meer ik ving hoe betere visser ik was.

Nu is er alleen maar het gevoel dat ik mag kijken naar hoe een vis zich voelt in alle vrijheid en zich tegoed doet aan de stukjes liga die naar de bodem zinken.

Ik kan er niets aan doen lieve lezer, ik ben nogal soft vandaag. Koetjes, meerkoetjes en kalfjes en vissen. Ach als je de tijd stil zet zie je nou eenmaal meer van Gods prachtige creatie. Daar hou ik mij liever aan vast, dan soft gevonden te worden.

En wanneer zette jij voor het laatst je tijd stil?