Elk hart kent zijn verdriet

Wanneer je de Here lief hebt
en niets liever wilt dan om Hem toegewijd te leven
dan zul je het waarschijnlijk eens zijn met de zinsnede:
"Elk hart kent z'n verdriet".
Wanneer jij je deze zin eigen maakt, geef je toe
dat ook jouw hart haar verdriet kent.
God heeft als het ware een vacuüm in jouw geest achtergelaten
die alleen door Hem gevuld kan worden.

Een kind van God koestert zijn verdriet niet.
Wij zijn geen masochisten die er plezier in scheppen onszelf te pijnigen.
Wanneer we de Here toevertrouwen
dat we óók de pijn willen dragen van onvervulde verlangens
in dat geval schept Hij Zelf ruimte in ons hart
dat Hij het belangrijkste voorwerp blijft van onze toewijding.

Een christen kent geen sluitend wereldbeeld
dat alle verdriet buiten sluit.
De zekerheid van m'n geloof rust daar in,
dat Hij Zelf de haven is van mijn begeerte.
Natuurlijk is het Gods verlangen
dat we de innigheid die inherent is aan onze toewijding aan Jezus,
dat we die delen met onze vrienden.
Maar elke vriendschap wordt gesmoord
wanneer we van de ander verwachten een antwoord te ontvangen
omtrent elke pijn en onbegrepen vraag.

"Heer Jezus, ik belijd U als de Persoon
die al mijn liefde en toewijding waardig bent.
Ik besef dat ik in mijn toewijding afhankelijk ben
van de kracht die U mij schenkt door de heilige Geest.
U hebt mij met de Vader verzoend
dank zij het ultieme offer dat U gebracht hebt.
Op grond van dit offer neem ik een wilsbesluit
dat er geen enkele macht of invloed zal zijn
die scheiding zal brengen in mijn verlangen
om U met mijn hele hart toegewijd te zijn.
Daarvoor kies ik Here.
Daarvoor vraag ik U de hulp van de heilige Geest.
En ik vraag U ook, mijn God en Heiland, dat U mij helpen zult
omtrent die zielenroerselen waar ik geen grip op kan krijgen.
Ik maak mijn vragen ondergeschikt aan de weg die U voor mij bereid hebt.
Amen."


(herplaatsing blog december 2013)