Het geheime dagboek van Hendrik Groen

83 en een kwart jaar.

Ruim een week geleden bezocht ik een rommelmarkt en kocht voor één euro een boek van ruim 350 bladzijden met boven vermelde titel. In de achterliggende 20 jaren heb ik geen boek gelezen waarbij ik zo vaak heb gelachen. Van een afstandje genoot mijn vrouw met me mee wanneer ik m'n best deed niet al te luidruchtig te reageren.
Toen zij het boek las, overkwam haar hetzelfde en informeerde ik: "Wat lees je nou?"

Het boek gaat over de wederwaardigheden van Hendrik die met z'n vriend Evert in een verzorgingshuis woont in Amsterdam Noord, een centrum waar zo'n 250 "bejaarden" wonen. Omdat dit over misschien tien jaren ook mijn voorland zal zijn, interesseren zulke boeken mij. Het is nu niet bepaald diep geestelijke literatuur.
Hendrik Groen is een ruimdenkend mens, niet weerhouden van christelijke scrupules. Zijn grootste zorg is, wanneer hij om zich heen kijkt, hoe lang wil ik blijven leven, wanneer ik aan het eind van m'n leven de regie dreig kwijt te raken.
Zijn beste vriend Evert is alcoholist, een gedrag dat hij in het zorgcentrum zo goed mogelijk tracht te camoufleren. Evert is een echte deugniet, die in zijn woonomgeving de boel nog al eens op stang jaagt, vooral op een subtiele manier de directrice.
Hendrik en Evert richten een soort exclusieve groep op waar je lid van kunt worden, hoogstens acht deelnemers. Maandelijks organiseren ze een exclusief uitje.
Behalve uitgelaten humor, kent het boek ook serieuze en tedere beschrijvingen, bijvoorbeeld de ontluikende liefde tussen Hendrik en Eefje.

Inmiddels heb ik bij boekwinkeltjes.nl het vervolg besteld:
HET GEHEIME DAGBOEK VAN HENDRIK GROEN - 85 jaar.

Heel dikwijls moest ik lachen omtrent nou niet bepaald christelijk gedrag.
Soms denk ik dan over mezelf: "Je bent ook een echte moraalridder".
God zij dank, kan ik over Jezus denken, iemand die temidden van een grote groep kinderen ligt te schaterlachen terwijl de kinderen over hem heen kruipen. Het zou me niet verwonderen dat Jezus onder z'n twaalf kornuiten ook menige grap heeft gedebiteerd.

Hunkerend kan ik terug denken, ruim zeventig jaren terug, toen papa met mij er niet genoeg van kreeg het spelletje "Rennende paarden, hollende paarden" te spelen, boven op z'n knie, hoe wilder hoe mooier.
Dat heeft misschien een jaar aangehouden en moest ik weer plaats maken voor een jonger zusje. Geleidelijk aan werd het leven weer vlakker en serieuzer.
Ik was van de synodaal gereformeerde kerk. Het heeft ons, gereformeerden, veelal ontbroken aan een overvloed van humor.
Helaas kan ik de klok niet terug draaien. Ik hoop, wanneer ik later bij m'n grote Vriend in de hemel kom, het te mogen inhalen.