Waarom ik buiten de boot val

We gaan terug in de tijd. Eerst eerder op de dag en dan krijgen we nog een slinger. Ik las op het nummerbord van een auto de initialen van mijn achternaam VB-96-FF en kreeg toen het idee dit blog te schrijven. Later nog een maal 96-XV-GG toen ik het al besloten had.

1996. Het jaar dat ik wedstrijd-roeide bij de studenten van Wageningen. In dat seizoen haalde Niels van Steenis goud in de Holland acht in Atlanta en ging het betaald voetbal over van 2 naar 3 punten per overwinning. Aan het begin van het seizoen was er een college 'biologie van de cel' en een stel roeiers van de club kwam even iets zeggen. Ze hadden een mooi verhaal over roeien waarvan me bij bleef dat ploeggenoten voor het leven vriendschappen zouden opbouwen, eelt op de handen zouden krijgen en breedgeschouderd zouden worden.

Ik ging eens een maal kijken bij die club, van het één kwam het ander en ik werd bij de 2-de jaars lichten gevoegd als 1ste jaars! We hadden een mooi succesvol jaar met 4 overwinningen: de Heineken Roeivierkamp, de lichte Beginnelingen Viermet op de Randstad Regatta. En twee lichte overgangsacht overwinningen.

Maar eigenlijk hadden we maar één overwinning als team, want we waren met zijn vieren en een skiffeur. De overige overwinningen waren in combinatie met andere clubs.

Ik weet nog goed dat ik met biologie van de cel uit mijn ogen keek hoeveel vrouwelijke studentes er waren in vergelijk met het jaar ervoor in Twente (waar ik nu nog ben).

Na het atheneum wist ik niet precies wat ik wilde, dus koos ik voor werktuigbouwkunde, waar je veel kanten mee op kon zoals de UT haar studie aanbeveelde. Maar na een jaar daar zag ik het niet meer zitten. Ik sportte dat eerste studentenjaar van mij lang niet zoveel als de twee opvolgende wedstrijdroeijaren. Ik hield mij bezig met mijn studie uiteraard, maar ook aan go. Waar ik meteen bij de eerste kamer op de campus werd aangenomen, werd ik gaandeweg het jaar steeds minder populair met als dieptepunt: toen mijn pa en ik mijn spulletjes weghaalden met een boedelbak juichten de overigen dat ik weg ging.

Toen dus Wageningen een jaar. En daarna dacht ik 'ik heb twee jaar twee dingen geprobeerd, het maakt eigenlijk niet uit waar ik verder ga, ik heb in alle gevallen één jaar "verloren"'. Wel is het zo dat de studie in Twente een jaar langer duurt, maar dat nam ik in mijn pea-brain niet mee. Wat verwonderlijk is want pea-brains zijn juist vaak zeer op details gericht!

In Twente ben ik ook nooit heel populair geweest. Kijk alleen al naar 6 verschillende samenstellingen dus 6×7 verschillende projectgroep-genoten. Andere groepen bleven de drie jaar door in dezelfde samenstelling en werden heel succesvol doordat ze op elkaar raakten ingespeeld. Die haalden aan het eind van het jaar prestigieuze prijzen binnen.

Na mijn studie zei mijn professor dat ik wèl naar het Riagg moest wat toen nog mocht. Tegenwoordig is er een wet die dat verbied. Ik ben nooit fatsoenlijk als ingenieur aan de bak gekomen maar werkte 14 jaar op het niveau dat ik zo'n €12.000 /jaar verdiende. Ik liet dit over me heen komen omdat een zuster in het geloof, die dat trouwens later ontkende, zei dat je niet de Mammon moest dienen.

Zo, de titel verklaard maar toch oxymorinosistsch. Ik word in de berm gedrukt zou dus beter zijn.