Vogels en de liefde

Zeventien januari jongstleden plaatste ik een blog
onder de titel: "Het romantische leven van Gerrit
en Jacoba von Kauw". Ik kon in deze blog m'n hele
hart leggen.
Wat schetst nu mijn verbazing, in het Nederlands
Dagblad van 31 maart las ik een boeiende boekrecensie
onder de kop "Vogeltrouw". Heel recent kwam van de
hand van Elvira Werkman een mooi geïllustreerd boek uit onder de titel: Vogels en de liefde.
In deze recensie lees ik onder "vogelemoties" het volgende:
"De emoties van vogels aflezen is riskant. Hun kop zit immers vol veren, waardoor je hun uitdrukking niet echt kunt zien. Toch verklappen vogels veel door hun gedrag, blik, verentooi, geluiden en interacties. De Vlaamse kunstenaar Achilles Cools verdiepte zich uiterst grondig in de goudvinken en de kauwtjeskolonie op zijn erf. Hij schreef en schilderde prachtige boeken over de opvallende individuele karaktertrekken van de kauwtjes die hij leerde kennen: "Ontegenzeglijk verdient de kauw de eerste prijs voor liefde, genegenheid en rotsvast verantwoordelijkheidsgevoel voor de partner, zei hij daarover. Het openlijk vertoon van hun liefde houdt niet op als de hofmakerij voorbij is, maar duurt hun hele leven. Hun verhouding verdiept zich meer en meer."
Mannetje en vrouwtje hebben hun eigen herkenningsroep, die zij levenslang alleen voor elkaar gebruiken. ......................................
Kauwtjes hoeven elkaars veren niet te poetsen, ze kunnen het immers prima zelf. Toch doet een kauwenpaartje dat, hun leven lang. De graad van wederkerigheid, verknocht zijn, is bij deze soort echt heel hoog. Voeg daarbij dat ze tot zeven kunnen tellen (sneller dan wij!), een heel goed geheugen hebben en zichzelf in de spiegel herkennen en je denkt: zonde toch, dat wij elkaar niet beter verstaan, druk met onszelf als we zijn, en met onze eigen soort.
Wie weet, hoe goed het observatievermogen van een kauwtje is. Een kennis van mij zat ooit op een terras te praten, toen het vogeltje vanaf een behoorlijke hoogte exact op het punt van zijn vrij forse neus een poepje mikte. En raak ook. Ik geloof er niks van dat dat toeval was.
De uitgebreide recensie van dit boek was voor mij de oorzaak dat ik naar de boekhandel toog om eigenaar te worden van bovenomschreven boek.
Voor die trouwe lezer(es) die mijn column destijds ontgaan is, wil ik graag alsnog deelgenoot maken van

Het romantische leven van Gerrit en Jacoba von Kauw.

Gerrit en Jacoba stammen beiden uit een roemruchte kauwenfamilie.
Het grappige is dat het er de schijn van heeft dat het buurtschap van Gerrit en Jacoba naar het vernoemd is: Kauwenhoven. In deze buurtschap van enkele honderden huizen nabij Bunnik in de provincie Utrecht wonen enkele duizenden kauwen. Ik vertel de lezers van ff niets bijzonders wanneer ik stel dat het volkje kauwen bestaat uit uiterst charmante vogels met een hecht gezinsleven.
Zowel Gerrit als zowel zijn kersverse bruid Jacoba komen beiden uit een gelukkig kauwengezin. Gerrit moest met een heuse bruidsschat over de drempel van het nest van z'n schoonouders komen om in aanmerking te komen in het huwelijk te treden met hun lieftallige dochter Jacoba.
Gerrit werd gewikt en gewogen. Hij had z'n zondagse kauwenkostuum aangetrokken en zag er uiterst charmant uit. Jacoba's broers zagen het wel zitten wanneer hun familie verrijkt werd met zo'n innemende kauw. Na een bezinning in familieberaad van ongeveer drie dagen werd officieel besloten dat Gerrit en Jacoba samen in de echt zouden worden verbonden.
Jacoba's schattige kauwenborst bonsde van jewelste wanneer ze schalks keek naar haar charmante aanstaande echtgenoot. Dat was iets waarover zij tijdens haar talrijke vluchten samen temidden van andere kauwen altijd over gedroomd had.
Tijdens de huwelijksceremonie zat Gerrits kauwenpak onberispelijk. Wat zat die jongen toch mooi in de veren,
Ook de weersomstandigheden tijdens de huwelijkssluiting konden niet beter. En de ambtenaar van de burgerlijke stand uit Kauwenhoven hield een ontroerende toespraak omtrent de plichten en geneugten van gerouwde kauwen.

Het duurde dan ook niet lang dat Geertruida in het nest wat ze samen klaar gemaakt hadden na deze huwelijkssluiting, enkele eitjes legde. Het was onbetwistbaar dat Gerrit de bader was. En niet lang daarna, toen de eitjes uitkwamen, was er een heus kauwengezin ter wereld gekomen. Je wilt niet weten wat voor vrolijk gesnater dat was in het buurtschap Kauwenhoven.
Toen de jonge vogeltjes nog babietjes waren vloog Gerrit af en aan om hen van voedsel te voorzien. Ontroerend die idyllische kraamkamer met Jacoba als trotse kauwenmoeder.

Wat was het toch heerlijk om een kauw te zijn en vrij rond te kunnen vliegen. Jacoba voelde zich rijk bevoorrecht met zo'n charmante kauw te zijn getrouwd. En hun nakomelingen, nou, die mochten er wezen. Het was een gesnater van jewelste in hun gezinnetje. Gerrit had alle tact en wijsheid nodig om deze jonge kauwtjes op te voeden tot rechtschapen kauwen die het in de kauwenmaatschappij ook zouden maken.
De eerste twee maanden gaf hij zijn zonen en dochters de nodige vlieglessen en al snel bleek dat ze goede leerlingen waren, Jacoba en Gerrit konden gerust zijn.
De ouders van Jacoba kauterden met elkaar dat ze het best getroffen hadden met hun charmante schoonzoon. Wat was het toch een leuk stel, die twee, en niet te vergeten al die leuke kindertjes die, dank zij Jacoba's eitjes, ter wereld waren gekomen.

Nu ik in het bezit ben gekomen van het boek "Vogels en de liefde" zou het zo maar kunnen dat er nog eens een vervolg komt op het verhaal over het romantische leven van Gerrit en Jacoba von Kauw.