Toen het stiller werd om haar heen....

Ze was een geliefde verschijning in het stadje waar ze woonde.
Al heel veel jaren waren ze onafscheidelijk verbonden met
elkaar, zij en haar partner.
Als je de één zag, dan zag je ook de ander.
Het aparte van hun relatie was dat ze altijd dezelfde taal spraken.
In hun communicatie kon je hen nooit betrappen op mis-communicatie.
Het leek allemaal zo vanzelfsprekend te gaan.
Zij wendde haar tred naar zijn vaste hand.
Je kreeg bij haar echter nooit het idee dat ze door hem "gestuurd" werd.
Het was een heel natuurlijke verbintenis.
Eigenlijk aanbad zij hem.
Maar voor de mensen, die haar kenden, was dat nooit stuitend.
Steeds meer ging het er op lijken dat die echte frisheid
een steeds sterker onderdeel van haar leven werd.
Mensen vroegen haar wel eens:
"Hoe doe je dat nou, dat je door de jaren heen
nog steeds zo in vuur en vlam staat voor dezelfde partner?"
Ondeugend twinkelden dan haar ogen terwijl ze schalks antwoordde:
"Je moest eens weten hoe charmant en onderhoudend
hij steeds voor mij is. Met hem in de buurt verveel ik me nooit.
Hij heeft zijn leven onvoorwaardelijk aan dat van mij verbonden".
Die prachtige gouden jaren hebben vele, vele jaren aangehouden.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Er brak een moment aan dat het stiller werd om haar heen.
Het is niet goed te duiden hoe dat nu eigenlijk zo gekomen was.
De instandhouding van veel vrienden en vriendinnen
was niet zo vanzelfsprekend meer.
Het leek er op dat ze het zelf niet zo goed in de gaten had,
dat ze, in tegenstelling tot vroeger, nu meestal alleen liep.
Je zag hen beiden niet meer samen.
Als je haar daarop aansprak, dan ontkende ze dat.
"Er is niets tussen ons aan de hand.
Nee hoor, het is allemaal goed tussen ons".
Je vroeg je soms af of ze het zelf ook geloofde.
In tegenstelling tot vroeger waren de verschillen misschien heel subtiel.
Voor de buitenwereld hield ze haar relatie in stand alsof er niets
gebeurd was. De taal die ze sprak was nog dezelfde.
Maar de blijde glans in haar ogen,
die al die jaren voor haar zo kenmerkend was, was verdoft.
Had hij haar soms verlaten?
Wanneer je haar daar naar vroeg, ontkende ze dat.

Daar kwam een moment dat ze de schone schijn niet meer op kon houden.
Ze liep compleet vast in haar leven.
In de achterliggende maanden had ze zoveel vrienden
van haar vervreemd. Op eens ging ze merken dat ze alleen was.
Het leek tot haar door te dringen dat hij niet meer naast haar liep.

God zij dank, had zij enkele echte vrienden over gehouden.
Toen het inzicht doorbrak.
dat hij geen deel meer uitmaakte van haar gezelschap,
toen is ze heel lange tijd in retraite gegaan.
Zij heeft het er niet bij laten zitten.
Ze is weer naar hem op zoek gegaan.
Ze is net zo lang naar hem op zoek gegaan
totdat ze hem uiteindelijk gevonden had.
Je mag wel zeggen dat dit haar heel veel gekost heeft.
In tegenstelling tot vroeger is ze stiller geworden.
Ze had een toenemend besef gekregen dat ze hem gekrenkt had.
Het was in haar te prijzen dat ze
- zij het met behulp van die vrienden die ze nog over had gehouden -
terug durfde te gaan naar die momenten
dat de onderlinge vervreemding tussen hen beiden toesloeg.
Zij wilde het eerst niet inzien.
Maar allengs capituleerde zij.

Het bleek dat hij haar in wezen nooit écht had verlaten.
Als je haar daar naar vroeg, dan gaf ze ruiterlijk toe:
"Mijn liefde voor hem stond niet meer op de eerste plaats.
Ik was zo verblind dat ik het zelf niet eens door had,
dat ik naar de buitenwereld maar deed alsof."

Er is een diepe rust over haar leven gekomen.
De mensen die haar in de steek hadden gelaten
komen haar weer opzoeken.
De verbintenis tussen hen beiden schijnt nu nog hechter te zijn geworden.
Zoals de mensen haar van vroeger kenden,
ligt er weer een intense blijdschap op haar gezicht
en vanuit haar diepste innerlijk
vertelt ze weer hoe immens veel hij voor haar betekent.
"Ik had dit niet willen missen", geeft ze ruiterlijk toe.
De enkelen die in de tussenliggende maanden
steeds van haar zijn blijven houden,
weten maar al te goed, waarom.......