Dag lieve papa

Mijn allerliefste papa is er niet meer, en dat doet heel erg zeer.
Gisteren avond besloot ik bij mijn vader die heel ziek was te gaan waken. Ik dorst hem niet meer alleen te laten, ik wilde erbij zijn als hij zijn laatste adem uitblies. Mijn vader was geen makkelijke man maar ik hield enorm veel van hem. Mijn moeder is 24 augustus 2012 overleden zij had dementie en in haar laatste week van haar leven werd er kanker geconstateerd die door haar hele lijf zat. Na een week ziekenhuis waarbij ik de laatste 2 nachten bij haar sliep blies zei haar laatste adem uit, ik heb toen zelf haar ogen gesloten. Direct na het overlijden van mijn moeder dook mijn vader de dementie in, hij wist niet eens meer dat ik het hele ziekte proces van mijn moeder met hem had besproken. november 2012 ging mijn oudste zoon bij hem wonen omdat mijn vader het wel heel stil vond in huis. December 2014 kwam ik met mijn overige kinderen ook bij hem wonen omdat ij dat heel graag wilde, hij wilde ons allemaal om hem heen. 17 december 2016 werd mijn vader uit huis geplaatst omdat de zorg dit beter vond, eerst naar instellings wonen en 14 februari naar kleinschalig wonen. Bij de eerste vond hij het vreselijk bij de tweede was hij echt gelukkig en blij. Mijn vader zat vol levenslust en genoot volop van zijn leven, hij ging o.a. iedere week met mij mee naar de Crossroads waar hij alles mee zong. Deze maand werd hij 2 keer kort achter elkaar ziek en dat kon zij hart niet dragen,papa is er niet meer.
op het internet vond ik het volgende gedicht wat ik met jullie wil delen. en wat tevens op zijn rouwkaart zal staan:

Op een bankje in de hemel zitten zij samen zij aan zij,
als engelen weer samen, hun leven was voorbij
Heel even was er een scheiding met veel pijn in het hart,
maar in de hemel weer bij elkaar, niet meer apart
De handen ineen gestrengeld, een zachte diepe zucht,daar zitten zij samen, op dat bankje in de lucht

Het is nu een complete rollercoaster van emoties en dingen die moeten gebeuren, het besef dat dit voor altijd is is er nog niet echt. Dit gedicht geeft mij steun voor mij zijn ze nu weer samen, samen bij onze hemelse vader in de hemel.

woensdag hadden we voor het laatst contact met mijn vader, praten ging al niet meer maar wel lachen onze handen vast houden en er in knijpen en de hond aaien. Ik heb het gevoel dat mijn vader heeft gewacht tot ik bij hem was, of dat echt zo is zullen we nooit weten. Ook al was het moment dat hij stopte met ademhalen heel zwaar ik ben blij dat ik er bij was.

Ik ben blij dat ik mag geloven in God en in de hemel, en daarmee het gevoel ook heb dat ik ze ooit terug zal zijn. Papa ik houd van jou en zal dat altijd blijven doen, geef een hele dikke kus aan mama als je haar weer ziet en weet ooit kom ik bij jullie zitten op dat bankje in de hemel.