Wat is m'n plek in Zijn Koninkrijk?

Vijf minuten geleden zat ik nog achter m'n laptop te luisteren naar een boodschap van Anne van der Bijl, die hij gaf op een landelijke dag voor evangelisatie onder leiding van David de Vos.
En eigenlijk was ik diep geraakt door wat hij te zeggen had.
Het meest misschien wel, dat hij vertelde, toen hij in 1946 van z'n moeder een bijbeltje kreeg, compleet met psalmen en catechismus, en hij op de eerste bladzijde van z'n nieuwe bijbel schreef, dat hij geen groter verlangen had om gedurende z'n hele leven radicaal voor Jezus te zijn.

M'n eerste herinnering aan Anne gaat terug, 58 jaar geleden. Ik las het blad "Oorspronkelijk Christendom" waarin de belevenissen verteld werden van de zusjes Zijp, die evangelisatiearbeid verrichten in Oostenrijk, onder
meer in vluchtelingencentra te Klagenfurt. Ik was diep onder de indruk over wat ik allemaal las en de dominee van onze gereformeerde kerk vond het goed dat ik een kleding inzameling mocht organiseren in ons dorp van drieduizend inwoners. Ik kreeg zelfs de gelegenheid tien minuten op de preekstoel te staan om dat aan ons kerkelijk gehoor over te brengen.
Met de plaatselijke groenteboer brachten we een auto boordevol kleding naar Sint Pancras, waar Anne woonde, bestemd voor aangekomen vuchtelingen.

Twee jaar later werkte ik als aspirant groepsleider in een jongenspaviljoen
Rehoboth van de instelling Bethesda Sarepta aan de Hazepaterslaan 26 te Haarlem. Ik wilde graag wat zinnigs doen met m'n leven. Zelf moest ik alle zeilen bijzetten om m'n leven op orde te houden omdat ik graag een volgeling van Jezus wilde blijven. Ik kende m'n periodes van twijfel en ik herinner me, dat ik Anne van der Bijl een brief schreef, het zal toch niet zo zijn, dat het kennen van Jezus vergelijkbaar is met Sinterklaas, en hij bestaat niet". Al heel snel kreeg ik van hem een fantastische brief terug.

Ook rond die tijd mocht ik deel uit maken van een groep van zo'n twintig jongelui, onder leiding van enkele ouderen, inclusief Anne van der Bijl en zijn vrouw, op weg naar Klagenfurt te Oostenrijk en actief deel uit te maken van een groep om spullen te brengen voor kinderen in een opvangkamp en om daar Gods blijde boodschap te brengen.

Twintig jaar geleden organiseerden m'n vrouw en ik opwekkingsbijeenkomsten in onze woonplaats. We nodigden steeds bekende sprekers uit. Zelfs Anne's vrouw kwam enkele malen op deze bijeenkomsten. Nadat we dit drie jaar lang gedaan hadden, wisten we dat dat genoeg was en we stopten toen met deze maandelijkse bijeenkomsten. We, m'n vrouw en ik, waren intens dankbaar dat we dit mochten doen, terwijl honderden mensen in die jaren daardoor gezegend werden.
Ruim tien jaar geleden, toen ik nog eigenaar van een boekhandel was, belde Anne's vrouw me nog of ik een cadeau wist, geschikt voor Anne's verjaardag. Ze dacht aan een mooi bijbeltasje.

Drie jaar geleden was er in de Julianakerk te Soestdijk een grote bijeenkomst van alle ex studenten en medewerkers van Stichting "In de Ruimte". De deelnemers werden in verschillende gespreksgroepen onder verdeeld en ik mocht ook een groep voor m'n rekening nemen.
Anne hoorde ook onder de genodigden. Ik kreeg een bericht: "Anne wil je graag nog even spreken".
Ik denk dat ik me op dat moment heel belangrijk voelde, sjonge, Anne wil me graag zien en spreken.
Toen we elkaar ontmoetten, was het even stil, en om die stilte te doorbreken zei ik: "Ik heb nog eens een brief van je gekregen...." Daarna was het weer stil. Hij herhaalde, wat ik gezegd had en het kwam niet tot een gesprek. Hij keek me wellicht een beetje fronsend aan, terwijl ik geestelijk gewogen werd. Misschien hebben we elkaar nog een hand gegeven, maar de ontmoeting duurde zeker niet langer dan drie minuten.

En nu, heb ik net zijn indringende evangelieboodschap zitten te beluisteren over radicaal christen zijn in deze wereld. En, ik vraag me af, wil je dat echt nog wel, Willem Anne, een radicaal christen zijn en je niet schamen over de Heer die je tijdens je leven hebt lief gehad. Heb je de moed om een dwaas te zijn in deze zo geseculariseerde wereld.
Heel vaak sta ik stil bij dat moment, dat onherroepelijk zal komen, en ik mijn Heer zal ontmoeten, oog in oog, en ik verantwoording zal mogen afleggen omtrent de vraag "Wat heb ik gedaan met mijn leven?"
Ik wil m'n blog niet afsluiten in de mineur. Als dat moment daar zal zijn, dan weet ik dat daar een Plaatsvervanger zal zijn. Dan bid ik dat er geen dag voorbij zal gaan dat ik vervuld mag worden van goddelijke ernst voor toewijding, om in te gaan in het Koninkrijk van Gods geliefden.
Ik weet dat mijn Verlosser leeft !!