Ad en Vera; daar komt de bruid...- 26 -

Net als een filmrolletje in een ouderwetse camera leek het wel alsof de persoonlijke gebeurtenissen uit het leven van Ad en Vera nu in een sneltreinvaart werden afgerold voor de Grote Dag, de derde vrijdag in maart.
Direct na de laatste donderdagavond van de marriage course gingen de uitnodigingen voor hun bruiloft op de brievenbus.
Ze hadden zo'n honderd kaarten laten drukken waarvan er vijfentachtig verstuurd werden. Daaronder zaten ook de adressen van Jan en Gesina de Ruyter en de overige elf stellen die de cursus hadden bijgewoond. Bijna allen hadden hen mondeling toegezegd dat ze graag zouden willen komen.

De laatste zondag van februari bezochten het aanstaande bruidspaar de evangelische kerk in Woerden waar Adriaan ruim twaalf jaren lid van was geweest. Tijdens die jaren had Ad zich dan ook veel vrienden gemaakt en hij wilde niets liever dan om publiekelijk afscheid te nemen van de gemeente waar hij zich altijd voor in had gezet.
Menigeen onder hen had ook een uitnodiging voor de bruiloft ontvangen.
Jaap van der Vinne, de voorganger, leidde zondag zelf de dienst en er werd bijna een kwartier voor uitgetrokken, voordat de prediking begon, om Ad en Vera uit te zegenen.
De ouders van Vera en Ad's ouders waren ook aanwezig.
Met zo'n tweehonderd bezoekers zat het gebouw bomvol.
Jaap memoriseerde zo het een en ander omtrent de trouwe inzet gedurende al die jaren door Ad.
Nu konden ze ook kennis maken met zijn toekomstige bruid.

De gezamenlijke oudsten met hun vrouwen werden ook naar voren geroepen en zo stond er een gezelschap van twaalf mensen, Ad en Vera incluis, op het podium.
Met de vrijheid tijdens de eredienst die in veel evangelische gemeenten nu eenmaal gebruikelijk is, liepen ook nog enkele gemeenteleden spontaan naar voren om een persoonlijk gebed voor hen uit te spreken.
Onder handoplegging werden de laatste gebeden en profetische zegeningen uitgesproken door Jaap, hun voorganger, en de twee
oudsten-echtparen.
Op Vera, die dit soort diensten amper kende, maakte dit alles diepe indruk. Het werd als het ware een prelude op de grote dag in maart die aanstaande was.

De maartse buien, kenmerkend voor ons kikkerlandje, roerden hun staart.
Bezorgd volgden Ad en Vera de weerberichten in de vurige hoop dat de lange regenperiode op tijd zou stoppen. Ze haalden opgelucht adem, dat, twee dagen die aan de bruiloft vooraf gingen, er een weeromslag kwam.

En met gouden zonnestralen brak de bewuste dag aan, de derde vrijdag in maart. De nacht die er aan vooraf ging hadden Ad en Vera in het huis van Vera's ouders geslapen. Vera had die donderdag daarvoor ook al van haar werk vrij genomen zodat ze nu volop mee kon helpen aan de laatste toebereidselen. In haar hemelsblauwe Fiat Panda had ze de bruidsjapon meegenomen. De beide zoontjes van Vera, zouden die nacht, die aan de bruiloft vooraf ging, ook bij opa en oma slapen.

's Morgens om negen uur kwam de kapper aan huis. Er restten nog twee uren voordat ze in het gemeentehuis van Bodegraven in de echt verbonden zouden worden.
Ad volgde gedwee al de beperkingen op in huize Westerduin wat betreft de vertrekken waar hij mocht komen. Van een gezamenlijk ontbijt was geen sprake. Op van de zenuwen kon Vera geen hap door haar keel krijgen.

Exact om half elf werd Ad door z'n aanstaande schoonouders naar de hal geleid en gelijktijdig kwam Vera de trap af. De adrenaline gierden door z'n lijf toen hij naar boven keek en Vera naar beneden zag komen. In een flits dacht hij terug aan die schooljaren, nu veertien jaar geleden, toen hij, links achter in die klas, haar in stilte bewonderde.
Ondanks alle hindernissen was ze uiteindelijk toch de vrouw geworden die hij begeerd had.
Ze zag er verblindend knap uit.
En ook Ad in z'n nieuwe pak mocht er zijn.
En, niet te vergeten, de twee bruidsjonkers, Hans en Gert, die ook voor hun rol tijdens die dag door oma Westerduin waren voorbereid.
Ook een fotograaf was ingehuurd, die alles "op de gevoelige plaat" vastlegde.

Ad kuste teder z'n bruid; tilde haar op en droeg haar over de drempel van haar ouderlijk huis om samen plaats te nemen in een grote witte auto die buiten op hen stond te wachten, inclusief een volgauto.
De bruidsjonkers droegen de sleep van Vera's japon.
Ja, een prachtige witte bruidsjapon en een sleep van ruim twee meter lang. En niet te vergeten het bruidsboeket. Alles gebeurde onder het waakzame oog van ma Westerduin.

Op de vraag van de ambtenaar van de burgerlijke stand, die hen tot de huwelijkse staat zou verbinden, spraken ze het ja-woord uit.
Nu waren ze officieel man en vrouw.
Er hadden zich wel tachtig mensen in de zaal van het gemeentehuis verzameld.

- wordt vervolgd -