Ad en Vera maken vrienden - 21 -

Ad en Vera hadden het idee dat ze snel inburgerden in de kerkelijke gemeenschap van Bodegraven. De P.K.N. gemeente was een hartelijke kerk, open minded naar buitenstaanders. Dat was zeker niet in het minst te danken aan domina de Kwaadsteniet, die met haar volledige inzet zich inzette voor de gemeente. Preken voorbereiden, het delegeren van taken, consequent mensen opzoeken en belangstelling tonen.
Jan en Anneke ter Meulen maken ook deel uit van het pastorale team.
Jan heeft een leidinggevende functie bij het pensioenfonds "Zorg en Welzijn" en is drie jaar geleden in het huwelijk getreden met Anneke, toentertijd kinderarts van beroep. Een jaar geleden is ze daar echter mee gestopt.
Ze bewonen een riant huis in Swammerdam, een dorp gelegen aan de Oude Rijn, ten noorden van Bodegraven.
Beiden zijn zo'n midden veertig en hebben er samen plezier in zich in te zetten voor de kerk.

Het was hen al een tijdje opgevallen dat een stel dertigers met een paar jonge kinderen al een paar maanden samen in de gemeente kwamen.
Ze informeerden bij hun predikant of die hen kenden en deze vertelde dat Vera een dochter was van het echtpaar Westerduin.
Ze konden het niet laten om er hun best voor te doen in die drukke adventstijd een afspraak met Ad en Vera te maken..
Zondag, de elfde december, na afloop van de morgendienst, schoten ze hen aan bij het gezamenlijk koffiedrinken, stelden zich voor en lieten doorschemeren dat ze het reuze leuk zouden vinden wanneer ze samen een avondje bij hen op bezoek zouden komen. Indien mogelijk, wellicht zou het deze maand nog lukken........

Ad en Vera keken elkaar betekenisvol aan. Vera had er wel oren naar en misschien wilde moeder vrijdag, de 17e december wel een avond op de kinderen passen.
Ben en Nel Westerduin zaten ook nog aan de koffie, en, na wat heen en weer gepraat, werd de afspraak beklonken.
Ad ging er helemaal in mee en stelde het op prijs mensen persoonlijk te leren kennen. In de evangelische kerk die hij tot dusver bezocht had, was het de gewoonste zaak van de wereld om met mede gemeenteleden openhartig van gedachten te wisselen omtrent hun liefde voor Christus.

Die vrijdagavond waren beide stellen er over verwonderd hoe snel het klikte in de communicatie. Jan en Anneke stelden in het begin van de avond meteen voor om Gods zegen te vragen over de ontmoeting.
Vera had geen gêne en Ad was dit wel gewend. Ze wisselden heel wat vertrouwelijke informatie uit en tegen half tien interrumpeerde Vera het gesprek met: "Even m'n moeder bellen, die bij ons oppast".
"Ma, het is echt heel gaaf, onze ontmoeting hier. We beloven voor elf uur weer thuis te zijn". Zie zo, dat gaf weer rust.
Vera was onder de indruk hoe Anneke vanuit haar vrouwelijke fijngevoeligheid met veel wijsheid tere ethische kwesties bespreekbaar kon maken.
Een uur later namen ze afscheid van elkaar en het leek wel of er in die avond iets van vriendschap was ontstaan, die verstrekkende gevolgen zou hebben om zich helemaal thuis te voelen in één van de P.K.N. gemeenten van Bodegraven. Het laatste restje twijfel smolt weg uit Vera's hart om te weten dat God hen inderdaad samen had gevoegd.