Zomerblog: Het mindere van twee kwaden

Op zomervakantie in Italië; een luxe resort. Geweldige plek, fantastisch personeel. Ik was twintig en samen met het meisje dat voor het eerst mijn hart zou breken. Maar daar gaat deze blog niet over. Deze blog gaat over een fantastische tijd die ik daar ervoer met kerels van het juiste hout.

Mijn zeilleraar. Ik leerde catamaran varen. Nogal anders dan 'gewoon' zeilen. Een catamaran is een vaartuig dat (meestal) twee drijvers heeft en een Genua (zeilsoort, vangt de wind zijwaarts). Omdat de boot erg weinig 'contact' maakt met het water kan het erg hoge snelheden bereiken. Dat wil zeggen, als de weersomstandigheden niet te onvoorspelbaar zijn. Want het grote nadeel met een catamaran is dat ze door een flinke rukwind kan kapseizen. Dat geld des te meer voor de kleine leermodellen waar ik les op kreeg. Nu kun je ze meestal ook gewoon weer oprichten, ze zijn immers ook erg licht. Maar dit wil je natuurlijk nooit meemaken als je met je leraar op zee bent.

Daarom was het elke dag zien of er kon worden gevaren. De wolkenformaties aan de horizon werden bekeken, om te voorspellen hoe het weer zich ging gedragen. Op sommige dagen hoorden we een hoorn over het water galmen. Dat betekende zo snel mogelijk terug naar de kust, mogelijk werd het weer te gevaarlijk. Onderdeel van het halen van mijn vaarbewijs was dan ook: Het leren van wolkenformaties en wat die betekenden.

Dat was echter niet het stoerste. Het mooiste aan het leren varen van een catamaran is als je leraar jouw het hele vaartuig in handen geeft. Dit betekent dat je het voor en achterzeil moet bedienen alsmede het roer. Mijn leraar, een hele coole Duitse surfdude van medio veertig kijkt rustig glimlachend en van tijd tot tijd knikkend hoe ik het doe. Steeds het zeil strakker trekkende of juist laten vieren, zodat de tell tales in optimale stand tegen het zeil werden aangedrukt. Zo kan je zien of de wind optimaal 'gevangen' wordt. Een heerlijke ontspannen ervaring. Die warme zeewind over je blote bast, een drijver dansend op het water, dat met een cadans opspat en je koelt. Mijn leraar die over de opstijgende drijver hangt, teneinde de catamaran tegen de wind uit te balanceren. We gaan hard. Ik voel de warme wind in mijn oren zoemen. Het was één van mijn laatste lessen, dus we maakten een extra lange trip de zee op.

Mijn leraar hangt al een paar minuten over de drijver, waarbij we beiden genieten van een ultiem constante vaart, met een bijna perfecte golfslag en windrichting. Alles onder controle en een prachtig uitzicht over de zee. Volle teugen zeelucht en gepekelde huid.

De wind trekt verder aan. Ik manoeuvreer mezelf ook op de drijver. Tegen de windrichting inhangen om alle kracht van de wind om te zetten in snelheid. Ik ben zenuwachtig. De catamaran valt steeds harder op de golven terug, de drijver snijdt dieper in het water. We pikken flink snelheid op. Als er nu een rukwind komt, is de kans groot dat we beiden gelanceerd worden. Mijn leraar is kalm als altijd. Totdat hij zich met een brede glimlach knikkend naar mij omdraait. Een Engels-Duits: 'Yeah, ja!', roepende. En de lach smelt weg. Hij gebaart te laten vieren. Ik kijk ook naar achteren en voel een lichte misselijkheid als ik me realiseer wat er aan de hand is.

Een paddestoel. Een wolksoort die wordt gevormd doordat twee tegen elkaar inkomende windstromingen samengaan. Zie je gladde vlagen wolk, dan is er niets aan de hand. De warme wind gaat aan de achterkant over de wolken omhoog en van je af. Zie je een bloemkool met de kop naar je toe, dan moet je heel rap naar de kust. Want de bloemkool betekent dat de waterdamp naar je toe wordt gestuwd. De koude luchtstroom. Storm, zonder twijfel. En dat is voor een lichte catamaran een reële bedreiging. Mijn leraar neemt over, ik moet naar voren. Terwijl hij bijstuurt zie ik de wolk in rap tempo vervormen. Ze word steeds donkerder grijs en al snel overvalt ze ons met haar schaduw. Het is gelijk een stuk koeler. Dan valt de wind stil. Ik hoor een Duitser vloeken en zie het water gladder worden. Alleen een lichte golfslag wiegt ons nog, terwijl het voelbaar kouder wordt. De wolken trekken al over ons heen. Dan is er de totale stilte.

Ik kijk in twee gespannen ogen en krijg rap uitgelegd wat er gaat gebeuren. Ik knik op alles wat hij zegt, maar van binnen hoop ik alleen dat ik geen fouten zal maken. Dan steekt de wind op en maken we weer vaart. Omdat een catamaran alleen zigzaggend op de wind kan varen, zullen we de storm zo voor moeten blijven. In de verte galmt een hoorn over het water. Mijn leraar moet door de eerste rukwinden de zeilen laten vieren en aantrekken. De catamaran helt steeds verder over, door het steeds sterker rukken van de wind. Ik voel koudzweet. 'God? Ik ben bang!'

Steeds maar manoeuvreren. Bevel na bevel uitvoeren. Bijdraaien, dus plat op het dek. De mast zwaait over mij heen naar stuurboord. Totdat we weer moeten bijdraaien. Plat op je buik. De mast zwaait naar bakboord, vlak over m'n hoofd. De wind grijpt het zeil en huilt in mijn oren. Hoorde ik hem nou goed? Een harde schreeuw. 'Jetzt!' Ik hang zover ik kan naar buiten, voel het zeil vieren en de catamaran klapt terug op het water. Ternauwernood blijf ik aan dek en kom ten val. Ik kijk op terwijl ik zijn hand op mijn hoofd voel. 'Also Jung, also...', verzucht hij. Dan wijst hij in een richting. Een donkergrijze plek, waar het bijna nacht lijkt. Mijn leraar draait bij. Echt waar, gaan we daar heen? Van de kust af? 'D'rein? Bist du sicher?', schreeuw ik. Hij knikt en mompelt ja.

Luisteren. Blijven luisteren. Doen wat hij zegt. Hij geeft bevel, ik voer direct uit. Ik kan er niet over nadenken, ik wil er niet over nadenken. Totdat we op de donkere plek zijn aangekomen. Wat doen we hier toch? Er wordt tegen me geschreeuwd. Het grootzeil wordt volledig gevierd terwijl ik als een wilde aan de oproller draai. We strijken het grootzeil? Mijn leraar gebaart me laag op het dek te blijven en draait ons richting de kust. Dan laat hij het voorzeil bollen. Bij vlagen pakt de wind haar helemaal, bij vlagen lijkt ze stil te vallen.

(Einde deel 1)