Leven in meervoud

Toen ik geboren werd, hadden mijn ouders vurig gehoopt dat er een meisje komen zou. M'n moeder troostte zichzelf dat een derde jongetje ook niet verkeerd was. Gelukkig, enkele jaren later werd er toch nog een meisje geboren.
M'n vader heette Willem. Ik heet Willem. En we hebben onze jongste zoon ook Willem genoemd.

Aanstaande maandag rond zes uur "s avonds vertrekt hij met z'n vrouw en beide dochtertjes naar Brazilië. Sinds vele jaren dragen beiden een roeping voor dat land om daar God te dienen onder kansarme kinderen en jongeren.
M'n vrouw en ik hebben in de achterliggende week op de kleintjes gepast.
Op het allerlaatste kwamen toch de begeerde visa en in twee weken tijds moesten er duizend en een dingen geregeld worden. Bewust hebben ze er voor gekozen om hun geriefelijke leven in Holland en de aangeboden carrière in de I.C.T. achter zich te laten en om God te dienen in Zuid Amerika. Veelvuldig is er in de achterliggende weken afscheid genomen tussen vrienden, broers en zussen.

Begonnen we met z'n tweetjes, in de loop van bijna vijftig jaren is ons gezin uit gedijt tot zo'n vijfentwintig personen.

Leven in meervoud.
Vanaf m'n kinderjaren heb ik steeds gehoopt dat ik een echte zendeling zou worden. M'n roeping bleef beperkt tot Nederland. Ik ervaar het als een wonder, dat ik, de andere Willem, zoon van Willem senior, het stokje mag overreiken naar de jongste, ook een Willem.
Acht jaren geleden waren we samen voor een outreach in Chennai (India) waar we verschillende projecten van Youth with a Mission bezochten. We hebben daar samen mooie dingen meegemaakt.
Straks in augustus volgen ze beiden de discipelschap trainings school van Youth with a Mission in Brazilië om daarna hun door God gegeven roeping gestalte te geven.