De was doen

Tien jaar geleden had ik nooit durven dromen
dat er sommige huishoudelijke karweitjes zouden zijn,
die ik "leuk" zou gaan vinden,
zoals, bijvoorbeeld, "de was doen".

Opgegroed in de jaren vijftig van de vorige eeuw,
herinner ik me de wekelijkse wasdag.
In onze keuken stond een groot fornuis
en op zondagavond werd alle vuile was gedeponeerd
in een grote wastobbe.
Die wastobbe met al dat "vuile" goed
kwam dan op het fornuis te staan
die op haar beurt werd aan gemaakt met turf.
In die tijd hadden we ook briketten
die volgden wanneer de turf goed brandde.
En dan, des maandags, was het wasdag.
Samen met de dienstmeid deed moeder de was.

Tien jaar geleden had ik eigenlijk nooit durven dromen
dat ik een karwei, als "de was doen", ooit nog eens leuk zou vinden.
Heden ten dage vind ik dat een verrukkelijk karwei.
En, naar gelang ik ouder word, word ik daar steeds beter in.
Het leuke van dit soort routine achtige karweitjes is
dat het je rustig maakt
en het bevestigt me in m'n gevoel van eigenwaarde
als "dat kán ik tenminste".

Wanneer de wasmand in de doucheruimte vol is, loop ik,
zonder m'n vrouw daarover te informeren,
naar de wasmachine,
sorteer de was in witte- en bonte was, om daarna
vervolgens het wasproces op gang te brengen.
Voor het vouwen van de beddenlakens heb ik de hulp
van m'n vrouw nodig, maar verder.....
Op het moment dat ik deze basisvaardigheden probeer te omschrijven
zit m'n vrouw achter haar spinnewiel om de angoravacht te verwerken.
Een liefelijk huiselijk decor.

Aan de hand van een studentenkookboek
leerde ze me de basisvaardigheden van eten koken.
Nu zij ook al weer enkele jaren geleden gepensioneerd is,
verschuiven de coulissen.
Ik heb nog nooit een vrouwspersoon meegemaakt,
die zo lekker koken kan als zij.
Laat mij dan maar de afwas doen, en, indien nodig,
de boodschappen bij de supermarkt.
We verdelen de karweitjes in huis eerlijk.
Met gezamenlijk overleg kom je een heel eind.