Summer Blog: Nostalgia

Ik had dit graag in het Hebreeuws geschreven. Of misschien ook wel in het Spaans. Zelfs in het Duits was het nog mooi geweest. Maar ik schrijf dit in Nederlands. Omdat ik dan die zomer blijvend herbeleef, opnieuw en opnieuw. Vroeger, lang geleden, de ideale zomer. Toen.

Het is eigenlijk niet één zomer, niet één bepaalde liefde, niet een bepaalde nieuwe vriendengroep. Het is een mix, van herinneringen. Samen zijn ze de ideale vakantie. Dat heb je als je ouder wordt. De foto's van toen in je oude albums versterken waar je aan terug denkt en je foto's worden je nieuwe herinneringen. Je duikt met je neus diep in de box met foto's en je snuift de droge lucht op van dat dorp, daar aan de zee, met die trap omhoog. Zoals in een film.

Ik zoek op YouTube naar dat ene liedje. Hij gaf me een cassettebandje mee met liedjes van Sting. Matthijs, mijn collega, die leuke lieve man, die nooit een stap zette om te laten weten wat hij voelde voor mij. Maar wel een cassettebandje vol gevoelige muziek mee gaf. Ik vind hem en luister, met een starende blik. Daar liep ik van mijn werk in het hotel langs het strand terug naar mijn logeerhuis. Ik denk aan die mooie jongens aan het strand, de vrolijke meiden in de club en ik vraag me ineens af hoe het met Jan en Laura is. Met wie mijn collega van het hotel en ik een gezellige avond hadden in een club die er nu niet meer staat. Waar zijn Jan en Laura nu? Zijn ze nog getrouwd? Zijn ze nog terug geweest? Denken zij nog wel eens terug aan die avond in 1996?

En dwars door die herinneringen dwarrelen andere herinneringen, van mijn ex en ik, op kamelen. In Marokko. En ineens weet ik waar die schaal vandaan komt die ik op zolder vond. Tetouan. Terwijl ik nog niet eens van de kameel af ben, komt er zomaar een auto door mijn gedachten heen, over de snelwegen in het Zwarte Woud en denk ik terug aan de tent, de regen. Samen met familie in de bergen van Zwitserland, in de kou. Als er iets tegenovergesteld aan de woestijn lijkt, is het de regen en de kou.

Al die belevenissen en stille momenten, met mensen die ik lief had of net leerde kennen, al die muziek en de vreemde wegen hebben geleid tot waar ik nu ben en dan vervolgens heen op reis ga. Soms voel ik me Abraham, want ik ben hier niet thuis, maar ik ben onderweg. Ik ben onderweg in mijn geheugen op weg naar een nieuwe zomer. Naar een blijvende tent.

En ik stap uit mijn mijmeringen in het hier en nu. Dit is de tijd om een nieuwe ideale vakantie te beleven. Het hoeft niet ver. Het hoeft niet met nieuwe mensen. Het hoeft geen afzien te zijn in een tent. En ik kijk vooruit. Wie weet denk ik straks ook met heimwee terug aan deze zomer....

♥