Wonen in Psalm drie-en-twintig

Er is moed voor nodig
af te dalen in de krochten van je ziel.
Ik schrok me een hoedje,
wat daar te beluisteren viel.

Rechters en advocaten
lopen daar door elkaar.
En iedereen praat maar.
Waar halen ze de moed vandaan?

Een bonte kakofonie van geluiden.
En roddelen dat die lui deden....
Ik heb de deur
maar dicht gesmeten.

Nou sta 'k weer buiten
en voel ik me alleen.
En kijk voorzichtig
in 't schemerdonker om me heen.

Niemand die me ziet.
Niemand?
Vreemd is het toch wanneer je Jezus kent.
Zelfs in die donkerte is Hij bekend.

Ergens,
ver bij mij vandaan,
hoor ik een langgerekte gil.
Daarna wordt het weer doodstil.

Zachtjes mediteer ik voor me heen:
"Zelfs al ga ik door een dal van diepe duisternis,
ik vrees geen kwaad.
Ik vrees geen kwaad, want Gij zijt bij mij".