Gewoon ik alleen en mijn Zijn kinderen

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog schreef.
Niet dat er niets gebeurd hier. Altijd leven in de brouwerrij.
Het vorige blog ging over spasme. Gewoon omdat ik dat zo wilde delen.
Nu gaat het meer over wat er allemaal zo binnen mijn gezin speelt.

De oudste heeft een huis gekocht.
Hij heeft vorig jaar op de intensive care gelegen met pittige hartritme stoornissen en een hartslag van meer dan 200 slagen per minuut.
Zijn hart is aan het herstellen. Zijn pompfunctie is aan het verbeteren.
Van 35% naar 44%, en nu weer afwachten wat de volgende meeting gaat vertellen. Hij wil samen met zijn vriendin een huis kopen. Helaas is er op dit moment nog geen zekerheid omdat hem dit vorig jaar is overkomen. De eerste verzekeraar wilde hem niet "aannemen". Nu is het afwachten.
Ik bid voor hen.

Mijn tweede, een dochter met man en twee kinderen zijn bezig met een huis. Eindelijk lijkt het erop dat ze kunnen gaan bouwen. Het is nognet niet helemaal rond. Heeft veel voeten in de aarde gehad omdat het een I woning betreft. Een woning waarbij zij beiden de zorg voor haar schoonmoeder in de toekomst op zich kunnen nemen. ( Haar schoonmoeder heeft een niet direct dodelijke ziekte, maar wel een die functioneren in de toekomst gaat beperken.)
Ik bid voor hen

Mijn derde, een zoon. Is net uit huis vertrokken. Na zesentwintig jaar heeft hij zijn ouderlijke woning verlaten. Het is goed dat hij gaat, en toch, wat een emotie in de afgelopen weken. Zijn trouwdatum is uitgesteld. Zij toekomstige vrouw is dus danig geblesseerd geraakt dat er een ingrijpende operatie moet plaats vinden en wanneer dat zal zijn weten ze nog niet. Mijn gebed voor hen.

Mijn vierde, een dochter is drie maanden naar Thailand geweest en daarna is zij aan het solliciteren naar een baan. Tevens staat ze open voor een relatie, want alleen is alleen en ze merkt dat het niet altijd even prettig is in een wereld waar de meeste van haar leeftijd genoten zich settelen. Net afgelopen week kreeg ze positief bericht, ze heeft een baan.
En wederom dus tranen hier, bij mij. Dankbaar dank ik en in gebed voor haar, omdat ook zij naast werk ook raag een partner wil ontvangen. (en God wanneer het niet te veel gevraagd is iemand die de Here kent en van ganser harte dienen wil, of eigenlijk moet dat niet tussen haakjes)

Mijn vijfde, wederom een zoon. Hij melde voor een week geleden dat hij een relatie heeft met een lief meisje. Het meest feestelijke aan deze melding is dat zij van kinds af aan bekend is met God als Vader, en gelovig hem wil dienen. Zo intens dankbaar ben ik daarmee. God de Vader wil ik daarvoor prijzen.

Mijn zesde dame is druk met haar studie, verpleegkundige binnen de defensie. Ze heeft het prima naar haar zin. Kent God en zoekt Hem steeds als Vader. Een kerkelijke gemeente heeft ze nog niet, gewoon omdat wolven in schaapskleding haar vertrouwen hebben beschadigt. Mijn gebed voor haar, zodat zij ook de moed vind om een gemeente te zoeken. ( dat geld eigenlijk ook voor de oudste en voor nummer vier en vijf).

Nummer zeven, een dame, die dit jaar hoopt af te studeren voor haar MBO diploma SAW. Heeft en relatie met iemand die van huis uit God heeft leren kennen. Zij geloofd en is zeker van Gods aanwezigheid in haar leven. Mijn gebed voor haar, dat zij dit samen met hem gaat inweven in hun leven. En dat zij met succes haar studie mag afronden.

Nummer acht een dame die al twee jaar een relatie heeft met een jonge man die gedoopt is in de katholieke kerk. Een fijne jongen. Alleen hij kent God niet omdat het bij het dopen is gebleven. De uitleg van de doop is hem helaas niet duidelijk. Mijn gebed dat hij dat toch de waarde mag inzien, en dat hij open mag staan welke dingen ik hem daar in vertel.

Nummer negen een dametje, een puber ook. Ik geniet ervan. Hoop dat God het gezaaide wakker roept.

Nummer tien, mijn Benjamin. een Ruben (jongen). Ik geniet van hem, en ook voor hem bid ik dat God het gezaaide wakker roepen zal.

Niet eerder schreef ik zo een blog, en toch wilde ik dat nu.
De afgelopen weken was er veel verschuiving in het geheel. Mooie dingen die tegelijkertijd weer tranen oproepen. Moeiten en feesten gaan gepaard met de rouw rand van missen. Niet omdat ik dat wil, gewoon omdat het zo is. En soms valt dat mij zwaar.

Heb best heel wat gehuild de afgelopen weken.
Niet enkel van verdriet, ook van vreugde,
God is nabij...
Blij en toch, nog zoveel te vragen..

Bid je met me mee..