De grenzen aan nieuwsgierigheid

Al bijna een week zit ik te dubben over dit thema: "De grenzen aan nieuwsgierigheid". Al ben ik bijna 74, in m'n hart ben ik altijd dat nieuwsgierige jongentje gebleven als die van zo'n zeventig jaar geleden. Toen mijn vader overleed, kwamen er hopen condoleances binnen. Eén van onze voormalige personeelsleden herinnerde mij als dat kleine joch die altijd op zoek was naar antwoorden, naar het waarom van de dingen.

Tot m'n zestigste bezocht ik maar zelden begrafenissen. Ik stuurde wel een condoleance in kaart of persoonlijke brief. Echter, in de afgelopen vijftien jaren lijken dit soort evenementen zich te verdubbelen. Samen, met m'n vrouw, ben ik nog nooit zo vaak naar een begrafenis geweest als de laatste vijf jaren.
Zo'n dertien jaar geleden kwam er een vriendelijke mijnheer bij mij in de boekhandel die mij spontaan vermeldde dat hij ongeneselijk ziek was. Hij vond het prima dat ik een keer bij hem op bezoek kwam. Dat bezoek bleef echter beperkt tot die ene keer. Ik was eigenlijk nieuwsgierig hoe het verder met hem zou gaan. Maar dat zat er op de een of andere manier niet in.

Negen jaar geleden verkocht ik m'n boekwinkel en we kochten samen een leuk klein campertje om van onze gepensioneerde jaren te genieten. M'n vrouw bleef echter tot haar 67e jaar door werken.
Gepensioneerd en wel realiseerde ik me eigenlijk vrij plots dat ik m'n podium kwijt was, de ontmoetingsgelegenheid om met mensen kennis te maken en om je boodschap uit te dragen.
Het eerste jaar na m'n 65e knapten we ons hele huis op, waarvan ik het leeuwendeel op me nam. Ik had eigenlijk nooit van mezelf vermoed dat ik nog zo'n handige gozer was.

Het tweede jaar fietste ik voor m'n plezier honderden kilometers om de prachtige natuur van de Utrechtse heuvelrug en het Gooi te verkennen.
Het derde jaar meldde ik me aan voor een drie maanden durende training voor medewerker in de hospice-zorg. Nog gedachtig aan vroeger was ik eigenlijk gewoon nieuwsgierig, wat gebeurt er eigenlijk met mensen wanneer ze dood gaan. Ik ben er wel achter gekomen dat "dood gaan" echt geen pretje is. Ook voor christenen niet. Terecht noemt de bijbel de dood een laatste vijand die eens teniet zal worden gedaan. De dood blijft hoe dan ook een vijand.

Vergeef me de vergelijking, maar zelf denk ik vaak aan de spelletjes en een spelcomputer. De dood opent wel de weg naar een nieuw level die tot nu toe voor jou en mij verborgen was. De bevalling bij de geboorte van een kind is ook geen pretje, maar daarna...... Wat hebben onze vijf kinderen ons leven verrijkt !! Er staat jou en mij een fascinerende toekomst te wachten en, ook na de dood, stopt het leven niet.
De cruciale vraag is echter wel in welke relatie je tot Jezus Christus staat. In alle toekomstperspectieven blijft Hij het grote middelpunt van verleden, heden en toekomst, zoals dat verwoord staat in Hebreeën dertien: "Jezus Christus is gisteren en heden dezelfde en tot in eeuwigheid". In een ander level verrees Hij uit het graf en ging naar z'n Vader om voor jou en mij een huis klaar te maken (Joh.14:2,3). Onderschat jouw eeuwige bestemming alsjeblieft niet. Ook al ben je nog jong, wanneer je dagelijks rekening houdt met Jezus, komt jouw leven in een ander perspectief te staan.