Ze weten het zó goed...

Ik kom met enige regelmaat mensen tegen, mede christenen, die het héél goed weten. Ze horen een preek, en weten meteen dat die precies van toepassing is op broeder A. Of ze lezen iets in de bijbel en denken vanzelfsprekend meteen aan die depressieve zuster B, want die zal toch wel iets fout doen, dat ze zo depressief is. Er zijn zelfs mensen die iets op internet lezen en dan gelijk weten dat dát de oplossing is voor die broeder die zo worstelt met zijn persoonlijkheid.
Ik vind dat nogal eng. Natuurlijk heeft God grond personeel, maar je spreekt zo snel een oordeel uit. "Nee hoor, ik oordeel niet, geef alleen maar goede raad", hoor je dan. "En als je mijn raad niet opvolgt, moet je het zelf maar weten hoor"....
Ik ga er van uit dat als een preek, of lied, of bijbeltekst je aanspreekt, dat in de allereerste plaats voor jezelf is bedoeld. En als je dan nog zou denken, dat het misschien wel iets voor een ander zou kunnen betekenen, dan is gebed in stilte tot God de aangewezen weg. Of denk je dat God die zuster of broeder niet kan bereiken? Denk je dat God daar geen kans toe ziet? Wat weet je eigenlijk van de persoonlijke band van die mensen met de Here God? Misschien liggen ze wel halve nachten wakker op hun knieën te bidden, juist omdat ze het zo moeilijk vinden. Dan hebben ze een goed bedoelde oordelende opmerking niet nodig, maar juist een arm en een schouder en liever geen woorden.
Ook bijbelteksten kunnen als een striemende zweep neerkomen. Dat weten deze mensen maar al te goed, en dan trekken ze zich terug, schuilen in hun eigen hoekje en laten geen mensen meer toe in hun leven. En soms zie je ze niet terug op hun plekje in de kerk......

En wie is daar dan verantwoordelijk voor?

05-01-2016
Aanvulling op basis van de geestelijke wapenrusting uit Efeze 6: Terwijl sommigen het zwaard des Geestes menen te hanteren, grijpen anderen het schild des geloofs, omdat ze weer wat af te weren hebben.