Ik wou dat ik een vogeltje was..

Jaren geleden zong ik dat, mijn favoriete liedje op de kleuterschool.
Vliegen en wiegen op een tak.
De wereld van boven af bekijken, overzicht hebben en neer vlieden waar ik zelf voor zou kiezen.
Dat zou geweldig zijn.
Het andere liedje had een andere strekking, daar gaat door alle landen een trouwe kindervriend . ... De hemel is Zijn Vaderland, Hij is des Hemels afgezand.
Vrijheid en zekerheid tegelijkertijd, zelf bepalend en wetend dat Hij er voor je is.
Wetende dat je overal mag bidden en niet alleen aan tafel of op de knieën voor je bed.
Zo bad ik als vier jarige in de donkere steeg naast de school, het voelde daar zo onveilig, de lucht was er naar en bedompt. En wanneer ik dan bad, voelde ik Hem naast mij.
Blij was ik dat mijn pappa mij verteld had dat ik echt over al mocht bidden, en danken. Het is mij gewoon geworden.

En nu, mijn leven vliegt, en ik, soms drijf ik op de wind, gedragen door zijn Geest.
Zo voel ik het. Overzicht is vaak beperkt, de kindervriend nog steeds aanwezig, overal waar ik ga.
Zes maanden geleden kwam mijn oudste op het icc in het ziekenhuis te liggen. Alles was onduidelijk, een hollend hart en een ritme waar geen drummer een touw aan vast kon knopen. Afwachten onderzoeken onduidelijkheden en weer afwachten. Arbo arts die zijn werk niet naar behoren doet. Werkdruk die niet mag. Mijn taak, liefde vol coachen, proces bewaken en bidden.
Ondertussen vertrekt een van mijn dochters naar Thailand voor drie maanden. Wij brengen haar naar Schiphol.
Weer een andere zoon stapt het laatste traject van zijn studie in.
Zijn vriendin raakt geblesseerd tijdens een volleybalwedstrijd en loopt nu nog steeds op krukken. Daar komt nog een operatie achteraan. En tja voor mijn zoon geld het zelfde, alleen hij kan wel lopen, dus stelt hij de operatie nog wel ff uit.
Ondertussen zijn er andere kinderen die ik coach.
Die even terzijde. Het "gewicht" de druk of hoe je het ook maar noemen wil lag het afgelopen jaar emotioneel wel bij de oudste.
Daarnaast is er de omgeving, mensen die je kent als collega's. Je bent toe schouwer van hun leven. Soms passief en soms even aanwezig. Het ingrijpendste was de begrafenis van een schoondochter van een collega. (vorige week) Nog geen dertig, plotseling uit het leven gerukt. (hersenbloeding) Ooit was zij ons buurmeisje. En nu is haar partner alleen, haar (schoon) ouders verliezen een koppel en staan voor de opdracht om hem te ondersteunen.

Het vogeltje waar ik van droomde zit op een tak, de tak wiegt heen en weer. Land niet waar ze wil, verblijft waar ze mag en kan zijn.
De kindervriend loopt mee. Niet dat ik Hem altijd zie of Zijn aanwezigheid merk. Ik weet dat Hij er is.

Vorige week reden we weer naar Schiphol, welkom voor dochter en zus.
Heel bijzonder om veilig thuis te komen.. Om welkom thuis feest te mogen vieren.
Gister ging mijn oudste zoon met zijn vriendin naar de cardioloog om de uitslag van de MRI te bespreken.
Terwijl zij daar waren komt mijn andere zoon thuis. Bijna zijn opleiding afgerond. Hij heeft een baan aangeboden gekregen. Wauw.
Nu de thuiskomst van de oudste afwachten. Zij zouden hier komen eten.
Kronkels van emotie, je wil voor al je kinderen goed. Je gunt ze het allemaal, vredig leven. En in stilte is daar mijn gebed, zoals die er de laatste tijd zo vaak was. Op een ander moment dan voor het eten of slapen..
Daar komen aan, de oudste en zijn vriendin. De tafel is al gedekt en de maaltijd kan beginnen.
Zijn gezicht is ontspannen, ik mag over een half jaar terug komen.
Er was niets bijzonders op de MRI te zien, en de pompfunctie van mijn hart neemt weer toe. Staat nu op 44% van de 60%. Medicatie moet nog.
Er is herstel.
Wat een enorme opluchting weer. Nog niet genezen, maar zeker weer hoopvolle berichten.

Vogeltje, ja dat ben ik, vlieg hier door en daar heen.
Weet dat de trouwe Vriend mij altijd nabij is.

Voor nu dankbaar voor veel,
Hij laat niet los welk werk Hij in mij begonnen is.
In gebed om Zijn nabijheid voor al Zijn kinderen.