Moeders' verjaardag

Vanmorgen realiseerde ik me dat het moeders verjaardag was.
Dertig jaar geleden verwisselde ze het tijdelijke met het eeuwige.
Mijn vrouw zou zeggen: "Ze is uit de tijd".
Wanneer moeder nog geleefd zou hebben (1906) zou ze gehoord hebben tot één van de oudste vrouwen in Nederland. Mijn moeder was twee jaren ouder dan m'n vader die in 1908 geboren is.

Ik heb een heel veilige opvoeding doorgebracht in een dorpje in Noord Oost Overijssel. Echter, ik heb me dikwijls verwonderd, wanneer ik aan het huwelijk van m'n ouders denk, hoe die twee aan elkaar geraakt zijn.
"Van de doden niets dan goeds", luidt een zegswijze.
Nooit heb ik uit de mond van m'n moeder ooit één negatief woord over m'n vader gehoord. Dat geldt evengoed waar het mijn vader betreft.
Ik ben eigenlijk dankbaar dat ik opgroeide in een gezin waar hoogst zelden in negatieve zin over andere mensen werd gepraat.

Mijn ouders waren zulke verschillende mensen. Moeder zong altijd.
Zo tussen al die huishoudelijke werkzaamheden door, die oude liederen, zoals: "Beveel gerust uw wegen, wat al u 't harte deert..." en nog een honderdtal andere liederen. Dat heb ik van haar overgenomen. De helft van de keren dat ik thuis of onderweg ben, ben ik aan het zingen.
Ik heb moeders zachtmoedigheid geërfd. Wanneer twee mensen ruzie maken, en ik ben toevallig in de buurt, heb ik sterk de neiging om de benen te nemen.

Mijn moeder was ook wel een beetje slap. Ze zuchtte wel, en dan vergeleek ze haarzelf met de hogepriester Eli uit de bijbel, die zijn zonen nooit een reprimande durfde te geven. Vader was degene die zijn zonen corrigeerde en goede manieren bijbracht.

Moeder leefde een voorbeeldig leven. Zij nam me in 1946 mee naar een zendingsconferentie in Collendoorn, nabij Hardenberg, en op m'n vierde levensjaar besloot ik om de rest van mijn leven de Here God te willen dienen. Dat besluit is nooit meer weggegaan. En mijn moeder had, door mij mee te nemen, daar een reëel aandeel in gehad.

Op oudere leeftijd was ze onderhevig aan wanen. Mijn vrouw en ik hebben haar nog een tijd in ons huis opgenomen. Later ging het weer beter met haar. Toen ik vier jaren terug enkele weken in m'n eentje op de Veluwe doorbracht, hield ik, buiten in de natuur, als het ware gesprekjes met m'n moeder. En het was net alsof ze zei: "Ik wacht op jou; we zullen elkaar weer zien. En het zal eerder zijn dan dat je denkt."
Wat leeft een mens met veel herinneringen, ook wanneer het toevallig je moeders verjaardag is.