Crisis en toch op vakantie 1

Een nestvlieder van rond de twintig wilde voor zichzelf gaan zorgen.
Zelfstandig en genoeg zelfredzaamheid om op pad te gaan.
Maar waar heen.
De jonge man waar dit verhaal mee begint is de overgrootvader van mijn kinderen. Hij groeide op tijdens de eerste WO. Hij bereikte de leeftijd dat hij voor zichzelf moest gaan zorgen. Een studie was er nauwelijks geweest. Werk vinden in Nederland was bijna niet denkbaar. De industrialisatie had veel werk van arbeiders overgenomen. Uitkeringen die wij nu kennen waren er nog maar net, ze stonden nog in de kinderschoenen. Door de eerste wereldoorlog waren de uitkeringen en de lonen lager. De voorbode van de crisis jaren waren al duidelijk aanwezig. Zo nam deze jongeman de stap om naar ons buurland. Duitsland te gaan. Zijn eigen handen nam hij mee, en begon een fietsenmakers zaakje in een plaatsje niet ver over de grens.
Het zaakje draaide, en zo werd hij echt zelfstandiger.
De jonge man, baande zich een weg tussen de bizarre economische omstandigheden, en dat werd gezien door een leuke vlotte maar zeker pittige jonge dame. Samen werden zij een echtpaar, en samen hadden ze een goed draaiend bedrijfje. Naast de fietsen werden er nu ook naaimachines gerepareerd. Dat was namelijk het werk van de dame. Zij ging de boerderijen langs, met de fiets, en met gereedschapstas. Later werd de fiets vervangen door de brommer, sneller dus meer klanten mogelijk in een kortere tijd.
Ze waren gelukkig, ondanks de politieke onrust. Ze kregen hun eerste kleine jongen aan het begin van de jaren dertig. Een zusje volgde na een jaar of twee. Het gezin kon het hoofd goeds bovenwater houden. Fietsen deed iedereen en zeker nu alle zeilen bij gezet moesten worden door iedereen was zelf kleding maken een must. Dus de naaimachines moesten hun onderhoudsbeurtjes wel hebben. Ondertussen kwam er in Duitsland de ons bekende Hitler op het toneel. Het gezin telde inmiddels vijf leden. En de oudste mocht naar school. Thuis had hij geleerd, geen andere goden te dienen, en geen mensen te vereren. Ook wist hij inmiddels dat de Hitler groet niet paste bij hoe zijn vader hem onderwijs in geloven gaf. De zegen is voor iedereen niet enkel en alleen voor Hitler.
Ook in de winkel gebruikte de eigenaren de groet niet. Ook op de boerderijen waar de dame binnen kwam om te sleutelen groette ze niet zoals Hitler opgelegd had. Natuurlijk bleef dat niet onopgemerkt. Het duurde dan ook niet lang of, jawel de politie op de stoep. Een fikse discussie. De dreiging tot oppakken. Maar daar had de man geen oren naar. ik luister niet naar Hitler, ik niet en mijn gezin niet. Ik en mijn huis wij zullen de Here dienen.Ik ben Nederlander en heb geen boodschap aan wat deze Hitler van mij wil. De politie vertrekt . Het duurde echter niet lang of ze waren er weer. De waarschuwing was nu nog strenger. Wanneer u niet gaat groeten pakken wij u op, u kunt maar beter vertrekken van waar u kwam. Samen spraken ze er over. Ze moesten weg, Vluchten, alles achter laten. Hun bedrijf en hun eigen woning, de bezittingen, alles. Wel de kinderen mee. En snel. Zij pakte alles wat noodzakelijk was, zette alles klaar. Vroeg in de morgen wekte ze de kinderen. De oudste knul had wel in de gaten dat er iets bijzonders was. Op zijn vraag wat er aan de hand was kreeg hij het antwoord, we gaan op vakantie straks komt er een vrachtauto met wie we mee mogen rijden. En ja er kwam een vrachtwagen. Waarschijnlijk van iemand die iets met handel en fietsen te maken had.
Het gezin stapte in. Op vakantie, naar Nederland. Geen gegroet voor Hitler meer, op naar de vrijheid.